Teatr jest moją miłością
Marzena Nieczuja-Urbańska, aktorka Teatru Wybrzeże w Gdańsku, została okrzyknięta Osobowością Roku w kategorii kultura za wykreowanie roli Niani w spektaklu „Karmaniola, czyli od Sasa do Lisa". Chociaż zaznacza, że swojego zawodu nie wykonuje dla nagród, czy innych korzyści, to wyróżnienie z pewnością z dumą doda do kolekcji laurów, którymi hojnie obsypywano ją przez ostatnie dwie dekady.
- Nagroda ta jest dla mnie miłą niespodzianką - mówi skromnie aktorka. - Dzięki niej dostałam bardzo wiele sympatycznych sygnałów od ludzi, którzy na mnie zagłosowali i trzymali kciuki za zwycięstwo. Chciałabym im z całego serca podziękować. To było wspaniałe, budujące uczucie, że odbywa się coś niespodziewanego, znaczącego i ważnego, nie tylko dla mnie. To najcenniejsze doświadczenie z tego wyróżnienia. Jestem zawsze zmotywowana do działania, lubię nowe, twórcze wyzwania, a to zwycięstwo tylko potwierdza, że ktoś to dostrzega.
- Teatr jest moją miłością od dziecka - zdradza. - Nieważne, co bym w nim robiła, na pewno bym w nim pracowała. Granie i śpiewanie na scenie daje mi kopa i dodaje skrzydeł.
Marzena Nieczuja-Urbańska ukończyła Studium Aktorskiego przy Teatrze Wybrzeże w 1984 roku, gdzie jako adeptka zagrała m.in. Julię w Romeo i Julii W. Shakespeare'a w reżyserii Floriana Staniewskiego. Później przez trzy sezony była aktorką Teatru im. Siemaszkowej w Rzeszowie. Los szczęśliwie chciał jednak, że w 1987 artystka powróciła do gdańskiego teatru, z którym związana po dziś dzień. Nazywana jest pierwszą damą polskiego fado, bo w śpiewie aktorki obok melancholii i zadumy wyczuwa się pasję i niesamowitą energię. Nic więc dziwnego, że w 2004 roku za recital pieśni portugalskich została doceniona Nagrodą Marszałka Województwa Pomorskiego, a rok później za wszystkie recitale nagrodę publiczności festiwalu Teatru Wybrzeże. W 2016 kolejne wyróżnienie marszałka województwa, tym razem specjalne przypadło jej za debiut pisarski - książkę „Teatr... jest całym moim życiem. Opowieść o Ryszardzie Majorze", którą kapituła nagrody uznała za „bogaty zbiór nasyconych emocjami opowieści przeplatanych anegdotami z życia teatru".
