A Babicki swoje
"Pułapka" w reż. Krzysztofa Babickiego w Teatrze im. Słowackiego w Krakowie. Pisze Łukasz Drewniak w Przekroju.
Nie ma nic gorszego niż reżyserzy żyjący z autoplagiatów.
Oglądając tę "Pułapkę", miałem permanentne deja vu. Spektakl niczym nie różnił się od przedstawienia w poznańskim Nowym, zrealizowanego przez Babickiego przed ośmiu laty; akurat dobrze je pamiętam. Tamto poznańskie widowisko też zresztą nie było dziełem oryginalnym, lecz klonem innego, wcześniejszego. Przed nim było jeszcze jedno. Głębiej w studnię czasu strach zaglądać.
Pół biedy, że Babicki sięga przez lata wciąż po ten sam tekst. Być może, iż kocha go miłością bezgraniczną i ciągle odkrywa w nim coś nowego. Niestety, obecna wersja nie proponuje żadnej odkrywczej mądrości, innej interpretacji scen czy postaci. Dziwne, bo od czasu powstania dramatu (1979) napisano parę książek o bohaterze sztuki Franzu Kafce, które znacznie zmieniły wizerunek pisarza. A Babicki dalej tłucze to samo. Jakby nie zmieniło mu się rozpoznanie świata i teatralna wyobraźnia. Już się państwo domyślacie, że rezultatem takiej samobójczej strategii może być tylko spektakl martwy i strupieszały.
Babicki trwa w błędnym uporze, że "Pułapka" to sztuka realistyczna z elementami symbolicznymi. Raz zmusza aktorów do rodzajowości, kiedy indziej świdruje uszy plastikową, anachroniczną muzyką. Ktoś niezorientowany w biografii Kafki dojdzie do wniosku, że pisarz żył w Austrii w epoce Anschlussu i całe lata 30. zmagał się z rosnącym faszyzmem! To bowiem, co w dramacie jest przeczuciem innego, morderczego świata, który dopiero nastanie, tu funkcjonuje na prawach realności. Przykro mówić, ale reżyser już tylko infantylizuje Różewicza. Schemat sprał się na amen.
Jedno, co mnie ucieszyło, to możliwość obejrzenia dwóch aktorów znów grających razem - Błażeja Wójcika i Radka Krzyżowskiego. Wójcik ma dwie dobre sceny jako Max Brod, Krzyżowski (Kafka) zagrałby z przekonaniem nawet kloc drewna. Oni uratowali mizerne dwie kropki dla tego przedstawienia.
