Warszawa. Wydano wszystkie sztuki Jarry'ego
Raduj się, Polsko! Wszystkie sztuki z Ojcem Ubu i ubiczne dodatki będzie można znaleźć w nadwiślańskich księgarniach.
Alfred Jarry żył krótko (1873-1907) i ciekawie. Jego "Ubu Król" to sztuka, która sławą dorównuje "Czekając na Godota", a przy tym jest znacznie weselsza. Z naszego punktu widzenia Jarry bije zresztą Becketta na głowę. W sztuce Irlandczyka Polaków szukać ze świecą. Natomiast Jarry nie dość, że dał swemu utworowi satysfakcjonujący podtytuł ("Ubu Król, czyli Polacy"), nie dość, że w Polsce się dzieje, to jeszcze występują m.in. Jan Sobieski i Stanisław Leszczyński a także "Armia polska w komplecie". Takiemu autorowi wiele można wybaczyć, nawet grubiańskie żarty od których roi się w tej bezczelnej farsie. Nawet Brzydkie słowa - ze sławetnym "grównem" na czele. Powiedzmy wprost, autora takiego należy pokochać. A jeśli kto go nie zna - poznać, nie nieszkając. Niestety brak tu miejsca, żeby przystojnie przedstawić tu tego wielkiego artystę. Bo trzeba by przecież napisać o Alfredzie Jarrym, dobrym (prawie) Bretończyku, przenikliwym mędrcu, inwentorze patafizyki, arcycykliście, zabijace i archopoju, mistrzu dramatu kukiełkowego i sztuki pasyjnej, prekursorze rozmaitych izmów, zawołanym rybaku, uczniu Arystofanesa, Szekspira i Rabelais'go, fundatorze Orderu Wielkiej Kałdulii etc., ect. Zaraz - zważcie państwo - czy ta tytulatura nie brzmi równie dostojnie jak, powiedzmy "z Bożej łaski król Polski, wielki książę Litwy, książę ruski, pruski, mazowiecki, zmudzki, inflancki, smoleński, siewierski i czernichowski a także dziedziczny król Szwedów, Gotów i Wandalów? Może więc dziś w czasach trudnych i wspaniałych, zabralibyśmy się w jakimś swiętym miejscu - na przykład na Błoniach - by pośmiertnie koronować Alfreda Jarry'ego na polskiego króla? To może być nasza ostatnia nadzieja.
