Artykuły

Maciej Nowak, dyrektor Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego

Wśród polityków i urzędników odpowiedzialnych dziś za nasze miasto kultura jest lekceważona. Zgodnie z liberalnym frazesem traktuje się ją jak niewiele znaczący kwiatek przy kożuchu wielkich spraw biznesowych. Jacek Weksler nakreślił wizjonerskie plany rozwoju branży teatralnej: centrum artystyczne Wytwórnia, rekonstrukcja Warszawskich Spotkań Teatralnych, teatr muzyczny na placu Defilad, nowa siedziba Teatru Nowego, powołanie teatru Krzysztofa Warlikowskiego, odanie Teatru Studio Krystianowi Lupie i Pawłowi Miśkiewiczowi, wsparcie Laboratorium Dramatu, odważne decyzje kadrowe w niewietrzonych od wielu lat zespołach teatralnych. Dla żadnego z tych pomysłów nie znalazł sojusznika w ekipie rządzącej Warszawą. Utrata urzędnika o takich kompetencjach, jak Jacek Weksler, to poważny błąd. Ogromny potencjał artystyczny warszawskich teatrów, jeden z największych w Europie, nadal pozostanie w uśpieniu graniczącym z martwotą.

***

Krystian Lupa, reżyser

Kilkakrotnie miałem okazję rozmawiać z Jackiem Wekslerem o jego wizji reorganizacji teatrów w Warszawie. Wszyscy wiemy, że obecny stan wielu scen jest nieciekawy. Wiele z nich znajduje się w jakimś uśpieniu, stagnacji. Potrzebne są mądre zmiany.

Program Wekslera wydał mi się interesujący, przekonujący. On nie miał wątpliwości, że teatrom w tym momencie potrzebne są nowe siły, nowi ludzie, nowi liderzy. Potrafił mądrze wskazać te osoby, szukał ludzi spoza układów. Nie były to przypadkowe nazwiska. Jacek Weksler nie patrzył na teatr krótkowzrocznie, jak wielu innych urzędników, jego plany były wyważone, wieloletnie. Widać było, że nie wstydzi się konsultować swoich projektów. To nie był pomysł jednej głowy. Przygotowując go, przeprowadził wiele rozmów środowiskowych. Te rozmowy ze mną też miały tego typu charakter. Proponował mi dyrekcję w Teatrze Studio, ale jednocześnie zbierał opinie na temat innych.

Weksler bardzo niepokoił się obecnym stanem Teatru Studio. Zależało mu, aby to miejsce nabrało blasku, aby zmieniło charakter, stało się studiem poszukiwań, eksperymentów twórczych, wróciło do dawnych tradycji.

Dlaczego Weksler odszedł? Miałem wrażenie, że to stanowisko spełniało jego ambicje. Bardzo liczył, że uda się wprowadzić zmiany. Mówił o tym wszystkim podniecony. Ale opór, na który natrafił, osłabił jego siły.

***

Grzegorz Jarzyna, dyrektor Teatru Rozmaitości:

Jacek Weksler jest jednym z niewielu prawdziwych menedżerów kultury w Polsce. Wizjonerem, który nie boi się odpowiedzialności za swoje decyzje. Dobrym mediatorem, osobą, która myśli perspektywicznie.

Jacek Weksler miał wiele planów, ale nie mógł ich realizować. Nie miał poparcia ze strony pani prezydent i części środowiska.

Obecną sytuacją jestem zaniepokojony. Obawiam się, że pani prezydent odkłada na bok reformy w warszawskich teatrach, których od czasu transformacji gospodarki nikt nie był w stanie przeprowadzić.

Dobrym reformatorskim krokiem było utworzenie przez Janusza Pietkiewicza Biura Teatru i Muzyki, co ułatwiło kontakt między teatrami a władzami miasta. Teraz pani prezydent zamierza połączyć Biuro Teatru i Muzyki z wydziałem kultury, czego bardzo się obawiam.

***

Janusz Majcherek, krytyk teatralny:

Obserwując dotychczasowe inicjatywy Wekslera: jego dyrekcję w Teatrze Polskim we Wrocławiu, a potem w Teatrze Telewizji, a zwłaszcza tworzenie kanału TVP Kultura, nie miałem wątpliwości, że to człowiek z ogromną wyobraźnią, rozmachem, pomysłowy, twórczy. Jego projekty były obietnicą nowego. Szansą na wpuszczenie świeżego powietrza do życia teatralnego w Warszawie, które co tu ukrywać jest stawem ze stojącą wodą.

Podobało mi się to, że chciał przekazać Teatr Studio Krystianowi Lupie, stworzyć teatr dla Krzysztofa Warlikowskiego i powrócić do Warszawskich Spotkań Teatralnych. Znając jego osiągnięcia, wierzyłem, że choć część pomysłów uda się zrealizować. Ale był na tym stanowisko za krótko.