Wspomnienie o Bohdanie Korzeniewskim
Prof. BOHDAN KORZENIEWSKI to jeden z najwybitniejszych twórców polskiego teatru. Człowiek mądry, inteligentny, o wielkiej wiedzy i twardym kręgosłupie.
"Nigdy nie opowiedział się po stronie komunistów. Przez wiele lat doradzał środowisku, jak postępować w trudnych sytuacjach, a tych w PRL-u, a zwłaszcza w czasie stanu wojennego nie brakowało. Urodził się w Siedlcach w roku 1905. Wyższe studia odbył na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie w 1931 r. uzyskał stopień magistra filozofii. Wiatach 1933-34 studiował historię teatru w Paryżu. Po powrocie z Francji był recenzentem, publicystą i wykładowcą w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej w Warszawie.
W czasie okupacji niemieckiej wraz z Leonem Schillerem, Edmundem Wiercińskim i Janem Kreczmarem był współtwórcą i organizatorem Tajnej Rady Teatralnej przygotowującej plany życia teatralnego po wojnie. Był także jednym z wykładowców w podziemnym PIST. Na życie zarabiał początkowo jako robotnik w fabryce, a potem jako bibliotekarz na Uniwersytecie Warszawskim. W 1940 r. został aresztowany i wywieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. W latach 80. w paryskiej Kulturze ukazały się jego opowiadania Pagórek i Powrót, w których opisał swoje przeżycia obozowe. Kiedy znalazł się na wolności, związał się z AK i organizował ruch oporu w środowisku teatralnym.
Po wojnie został kierownikiem literackim Teatru Wojska Polskiego w Łodzi i współtwórcą Sceny Poetyckiej przy tym teatrze. Działała ona krótko. Rewelacyjne i jedyne na tej scenie przedstawienie Elektry Giraudoux z młodziutką Zofią Mrozowską w roli tytułowej w reżyserii Edmunda Wiercińskiego i w znakomitej obsadzie aktorskiej z Aleksandrem Zelwerowiczem, Jackiem Woszczerowiczem, Zofią Małynicz i Janem Kreczmarem na czele zdjęte zostało z afisza po 44 przedstawieniach jako niebezpieczne i fałszywe politycznie. Przez pewien czas był także kierownikiem literackim Teatru Kameralnego Domu Wojska w łodzi oraz wykładowcą i dziekanem Wydziału Dramatycznego w Łódzkiej Szkole Teatralnej.
W1949 r. przeniósł się do Warszawy do Teatru Polskiego. Jego przedstawienie Męża i żony Aleksandra Fredry przygotowane na Scenie Kameralnej przy ul. Foksal z udziałem Janiny Romanówny, Jana Kreczmara, Mieczysława Mileckiego, Justyny Kreczmarowej i Czesława Wołłejki stało się wydarzeniem artystycznym najwyższej rangi. Odniosło ogromny sukces i prezentowane było za granicą. Trwałe miejsce w historii teatru zajął też Molierowski Don Juan. W 1951 r. zdjęto go po 19 przedstawieniach - znowu ze względów politycznych, jako fałszywie odczytany.
Będąc dyrektorem Teatru Narodowego w Warszawie w latach 1952-54, wystawił Korzeniewski Szkołę żon i Świętoszka, sam tłumacząc te sztuki na język polski. Godne uwagi są jego inscenizacje Nie-Boskiej komedii Zygmunta Krasińskiego w Łodzi, Łaźni Majakowskiego w Teatrze Klasycznym (dziś Studio) i Zmierzchu Babla w Ateneum.
W latach 1948-52 był publicystą i redaktorem Teatru, a w latach 1954-56 - Areny, ponadto wraz ze Zbigniewem Raszewskim - redaktorem naczelnym pamiętnika Teatralnego. Aktywnie działał w ZASP-ie i Związku Literatów. W latach 1955-70 był przewodniczącym Polskiego Ośrodka Międzynarodowego Instytutu Teatralnego, zwanego w skrócie ITI. Przez wiele lat był wykładowcą i dziekanem Wydziału Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie.
Wydał wiele prac naukowych, m.in. Dramę w warszawskim Teatrze Narodowym (1934) i Poglądy na grę aktora w czasach Stanisława Augusta (1939). Udzielił wywiadu-rzeki w książce Małgorzaty Szejnert Sława i infamia. Kilka lat temu - już po śmierci prof. Korzeniewskiego - dzięki staraniom jego żony Anny Kuligowskiej-Korzeniewskiej mieliśmy okazję podziwiać w Teatrze Telewizji jego znakomitą sztukę teatralną w reżyserii Macieja Prusa Kwiaty dla Ofelii. Był wszechstronnie utalentowany. Położył wielkie zasługi dla kultury."
Na zdjęciu: prof. Bohdan Korzeniewski
