Sukces monodramu Porczyka w Dublinie
Bartosz Porczyk jest jednym z tych potrójnie utalentowanych artystów z Europy Wschodniej, o których tak wiele słyszycie. Potrafi grać! Potrafi śpiewać! Potrafi żartobliwie zanalizować współczesną kondycję globalizacji i żarłoczność kapitalizmu, jednocześnie wzruszająco malując potargane pragnienia ludzkich serc! - pisze Peter Crawley w Irish Theatre Magazine po pokazie spektaklu "Smycz" w wykonaniu Bartosza Porczyka z Teatru Polskiego we Wrocławiu.
Jego monodram "Smycz" - którego tytuł trzeba przetłumaczyć "The Leash" - dotyczy ograniczeń narzucanych jednostce w sferze jej indywidualnej identyfikacji, chociaż spektakl wyreżyserowany przez Natalię Korczakowską jest całkowicie nieskrępowany, utkany z nitek tekstów oryginalnych i literackich cytatów (od Becketta do Sarah Kane, od Arystotelesa do Bernarda-Marie Koltsa) i uruchamiany wywrotowym rytmem kabaretu.
Zaczynając jako skurczona, widmowa postać, zainteresowana "otwieraniem umysłów", Porczyk na naszych oczach przybiera i zdziera z siebie kolejnego krnąbrnego bohatera. Jego następujące przebiegłe zmiany i zdyscyplinowana cielesność wyczarowują społeczeństwo samotników: niekochanych ekscentryków, faszystowskich księży i jedną zdumiewająco przekonującą prostytutkę - Margaret - która staje się poobijaną duszą spektaklu.
Intencja przedstawienia jest jak najbardziej poważna - odnosi się do politycznego sporu, duszącego religijnego konserwatyzmu i niszczącej duszę etyki pracy współczesnej Polski - chociaż piosenki, wybrane z polskiego rocka, punka, a nawet rapu, pojawiają się opakowane w porywający i grany na żywo jazz, jednocześnie humor spektaklu jest okrutny i odświeżający (nawet parę okularów z drgającymi na drutach plastikowymi gałkami udało się wykorzystać jako efekt przykuwający uwagę widzów). W środku jesteś tragiczny - mówi jedna z ignorowanych postaci, w miarę jak nasz śmiech zamiera - Na zewnątrz jesteś śmieszny. Wzruszające przedstawienie Teatru Polskiego umożliwia nam intymne spojrzenie z obu punktów widzenia.
