Wydumane rozterki
"Mój boski rozwód" w reż. Marka Pasiecznego w Teatrze Nowym w Łodzi. Pisze Leszek Karczewski w Gazecie Wyborczej - Łódź.
Oto jest Angela: około pięćdziesięcioletnia rozwódka, czekająca na księcia z bajki w białym, góralskim swetrze. Angela ma dom, za to brak jej problemów rodzinnych, kłopotów zdrowotnych, tarapatów finansowych. Jedynym obowiązkiem Angeli są spacery z psem. Z uwagi na ogromną ilość wolnego czasu lękką ręką trwoni cztery lata życia na powierzchowne samoanalizy w stylu: czy mój uśmiech mógł uratować mój związek. Oto subtelny rysunek psychologiczny bohaterki monodramu Geraldine Aron "Mój boski rozwód", której głęboki, ponadgodzinny monolog wieńczy stwierdzenie, że rozpad małżeństwa w gruncie rzeczy uwolnił ją od egoistycznego męża z idiotycznie okrągłą głową i krótkim członkiem. Ona sama oczywiście nie oświadcza dla równowagi, iż jest oziębłą seksualnie, chorą na hipochondrię, pyskatą nudziarą.
Monodram Geraldine Aron zawstydza nie tylko fabułą, która sytuuje go poniżej średniej produkcji serialowej, ale także techniką dramaturgiczną. Akcję posuwają na przód głównie rozmowy z telefonem zaufania. Reżyser Marek Pasieczny, idąc za ciosem, także zawstydza inscenizacyjnym prostactwem: każda rozmowa telefoniczna ogrywana jest podniesieniem staromodnego telefonu. Rozsuwanie przeciętego na skos dywanu na znak nieodwracalnego rozpadu związku jeszcze można przełknąć; ale już animacja manekinów i drewnianego psa jako partnerów rozmowy utyka w gardle. Może dlatego aktorka Małgorzata Skoczylas w ogóle nie szuka kontaktu z publicznością. Większą część okropnie długiego tekstu wygłasza w podłogę. Może się wstydzi.
Przedstawienie "Mój boski rozwód" zawstydza mnie wcale nie z tego powodu, że nie jestem modelowym widzem: nie jestem kobietą, nie mam 50 lat i nie rozwodzę się. Ale dlatego, że lektury szersze niż trzy książki Katarzyny Grocholi podpowiadają mi, że wbrew intencjom autorów pustosłowie Angeli nikomu tak nie ubliża, jak pięćdziesięcioletnim kobietom po rozwodzie.
