Po latach w zaświatach
"Stacyjka Zdrój" w reż. Adama Opatowicza i Andrzeja Poniedzielskiego w Teatrze Ateneum w Warszawie. Pisze Jan Bończa-Szabłowski w Życiu Warszawy.
To przedstawienie jest jak kawa po wiedeńsku w eleganckiej restauracji. Wybornie zaparzona i podana w markowej porcelanie.
Andrzej Poniedzielski wespół z Adamem Opatowiczem wniknęli w zespół teatru Ateneum, by z jego pomocą wskrzesić ducha legendarnego Kabaretu Starszych Panów. Określenie "ducha" jest jak najbardziej na miejscu, bo tytułowa "Stacyjka Zdrój" to stacja końcowa naszego żywota. Przystanek, w którym człowiek trafia w zaświaty, i - co ciekawe - spotyka tam interesujące towarzystwo. Spektakl przemyślany w każdym calu skrzy się humorem i przyciąga wybornymi kreacjami.
W gronie pań uwagę zwraca Krystyna Tkacz jako pełna temperamentu wdowa po dr. Praszczatku, śpiewająca balladę o tymże osobniku. Majstersztykiem są także zaloty pełnego werwy uzbrojonego w pereł sznur strażaka (Artur Barciś) do znudzonej, choć rozbudzonej erotycznie hrabiny (Dorota Nowakowska). Mistrzem ceremonii jest niejaki YouPiter - Krzysztof Tyniec - spec od upiornego twista. W tamtym "zaświecie" nie może zabraknąć istot, które dopiero teraz mają szansę nadrobić zaległości w miłości. Jest więc liryczny Zmysław Dariusza Wnuka, wykonujący m.in "To było tak" i promienna Miłosława Katarzyny Łochowskiej z nostalgią śpiewająca "Mój śnie". Od czasów Wasowskiego i Przybory liczba tanich drani podwoiła się, stąd w spektaklu podejrzani osobnicy występują w kwartecie. Krótko, ale jakże pięknie pojawia się prezes Omega w interpretacji Piotra Fronczewskiego. A przewodnikiem jest Poeta smutku Andrzej Poniedzielski, wyznający zasadę: rzeczywistość zanurzona w poezji traci na wadze tyle, że łatwiej ją znieść.
