Znacznie bliżej
"Bliżej" w reż. Marcina Sosnowskiego w Teatrze Ateneum w Warszawie. Pisze Tomasz Miłkowski w Przeglądzie.
Kino to nie teatr. Najpierw zobaczyliśmy "Bliżej" Patricka Marbera na dużym ekranie (film w reż. Nicholsa), teraz w teatrze. W teatrze jednak znacznie bliżej, nawet w sensie fizycznym. Ta naoczność stawania się, ucieczka przed dosłownością, którą uwielbia kino, dwuznaczność, świadomość konwencji, a przede wszystkim możliwość uczestnictwa w "dzianiu się", choćby tylko pozorowanym. Wszystko to zmienia wektory, sensy i rezultaty. Dla kinomana teatr to wersja uboższa, ale dla teatromana, oczywiście, bogatsza: nic nie zastąpi naoczności, bycia razem.
Marber skonstruował opowieść o seksualnych fascynacjach, podszytych miłością. Bo jednak na koniec okaże się, że namiętność wyekstrahowana, czysta nie istnieje. Kiedy odchodzi lub stygnie, zostaje sam piasek. Odczuwają to głęboko pogruchotani bohaterowie sztuki, których związki, skojarzone żartem przez internet, okazały się toksyczne. Każde z nich cierpi na swoją miarę. Droga przez tę mękę namiętności została pokazana wiarygodnie, inteligentnie i zaskakująco. Aktorzy odnaleźli się w tej rzeczywistości bez trudu, budując wiarygodne postacie - na małej scenie Ateneum mamy więc zgodny koncert psychodramatyczny, w którym postacie dojrzewają, zmieniają się i spalają w ogniu miłosnych namiętności, tęsknoty, zazdrości i niespełnienia. Jak zatruć swój związek, tak mógłby przewrotnie nazywać się ten spektakl, gdyby był poradnikiem psychoterapeutycznym.
Na scenie Małgorzata Socha, Sylwia Zmitrowicz, Grzegorz Damięcki i Łukasz Nowicki, doskonały kwartet. Zwraca uwagę Socha, w pierwszej tak dojrzałej roli na scenie, i Grzegorz Damięcki, którego talent osiąga najwyższą formę: skowyt (dosłowny), jaki dobywa się z jego piersi w końcowych partiach przedstawienia, długo pozostanie w waszych uszach.
