Słowa, słowa, słowa
"Zatopiona Katedra" w reż. Anny Augustynowicz w Teatrze Współczesnym w Szczecinie. Pisze Aneta Dolega w Kurierze Szczecińskim.
W "Zatopionej katedrze" Gerta Jonkego sypialnie uciekają przez dziurkę od klucza, jeziora wyparowują, niektórzy ludzie żyją kilkaset lat i stają się przezroczyści, a jedna z bohaterek myśli, że jest drzewem.
Ten, napisany w formie muzycznej partytury tekst austriackiego dramaturga, na język teatru przełożyła Anna Augustynowicz. Zrobiła to wspólnie ze swoimi studentami z krakowskiej PWST (premiera w Teatrze Współczesnym), dla których przebrnięcie przez pełen absurdu świat Jonkego było niełatwym egzaminem. Para nowożeńców demolująca pokój podczas kłótni, lekarz, pielęgniarka, reporter telewizyjny, rezydenci domu starców.. Niby normalni bohaterowie,. ale kh zachowanie i potok słów wylewany z ust - jakby mniej.
Ludzie w "Zatopionej katedrze" się dosłownie przegadują. Wyrzucają z siebie pojedyncze słowa i całe wielokrotnie złożone zdania. Z pozoru zwyczajne zdarzenie relacjonują tak, jakby było czymś niesamowicie wyjątkowo fantastycznym. Mówią i mówią, i mówią, i nawet jest w tym jakiś sens. Ten strumień świadomości wywołuje u osoby go przechwytującej jednocześnie
śmiech i irytację. Śmiech, bo słuchając tych wszystkich monologów, zaczynamy zdawać sobie sprawę, w jakim bełkocie językowym tkwimy na co dzień i jak ten szum informacyjny źle na nas wpływa. Irytacja, bo tekst Jonkego jest po prostu na dłuższą metę męczący.
Brawa dla debiutujących aktorów za udźwignięcie tematu i za wręcz fizyczny wysiłek, jaki w niego włożyli. Brawa dla Anny Augustynowicz za ukazanie muzykalności tego utworu, za odwagę. Gorzej jednak z całkowitym efektem. To trudna rzecz nawet dla najbardziej cierpliwego widza. Inscenizacja "Zatopionej katedry" albo znajdzie swoich wyznawców, albo zostanie całkowicie odrzucona przez widzów. To takie dramaturgiczne "lanie wody", w którym zachwycają tylko wybrane szczegóły.
