Dziadek do orzechów bez ikry
"Dziadek do orzechów" w reż. Tomasza Szymańskiego w Teatrze Miniatura w Gdańsku. Pisze Katarzyna Fryc w Gazecie Wyborczej - Trójmiasto.
W "Dziadku do orzechów", najnowszej premierze gdańskiego teatru Miniatura, najpiękniejsza jest muzyka Piotra Czajkowskiego. Sam spektakl jest do niej dodatkiem.
Klasyczna baśń "Dziadek do orzechów", historia dorastania Klary, która z małej dziewczynki bawiącej się lalkami dojrzewa do pierwszej miłości, znana jest na całym świecie dzięki książce XIX-wiecznego niemieckiego pisarza Ernsta Theodora Amadeusa Hoffmanna, a rozsławionej przez balet z muzyką Piotra Czajkowskiego. I właśnie kompozycje Czajkowskiego użyte jako oprawa najnowszego spektaklu teatru Miniatura są wielką ozdobą przedstawienia. W wielu momentach bywają nie tylko tłem, stają się wręcz głównym bohaterem baśni. Sam spektakl chwilami odchodzi w cień. Dlaczego? Momentami bywa mało zajmujący - akcja toczy się niespiesznie, rozwiązania inscenizacyjne trącą myszką, a sama fabuła jest niezbyt zrozumiała dla najmłodszej widowni. Reżyser Tomasz Szymański deklaruje, że jego wersja "Dziadka do orzechów" to propozycja dla młodszych dzieci, natomiast wielu kilkulatków wyszło z teatru bez zrozumienia fabuły.
Tymczasem muzyka Czajkowskiego stworzona do baletu, aż prosi się o oddech i inscenizacyjny rozmach. Skromne warunki sceniczne najwyraźniej jej nie służą. W roli Klary, głównej bohaterki, wystąpiła gościnnie Magdalena Żulińska, tytułowego Dziadka do orzechów zagrał Jacek Majok. Najciekawszą postać, tajemniczego i pełnego pasji radcę Drosselmeiera, który przynosi Klarze tytułową zabawkę, stworzył Arkadiusz Urban. Dzięki niemu widz ma okazję zobaczyć "bajkę w bajce" - opowieść o królewskiej parze i ich córce księżniczce Pirlipacie zamienionej w maszkarę, której Klara przysłuchuje się z przejęciem. Już wkrótce trójmiejska publiczność obejrzy kolejną inscenizację "Dziadka do orzechów". Tym razem będzie to przedstawienie baletowe w Operze Bałtyckiej. W grudniu odbędzie się tam premiera widowiska Czajkowskiego w inscenizacji niemieckiego choreografa Hansa Paara.
