Artykuły

ILEKROĆ słyszę, te w Pol­sce nie ma warunków dla powstania i rozwoju teatru muzycznego typu rozrywkowe­go, tyle razy przypominają mi się spektakle muzyczne zreali­zowane w teatrach dramatycz­nych. Rezultaty takich przed­sięwziąć na ogół są pomyślne. Kolejny dowód na to, że teatr muzyczny mimo wszystko ist­nieje, przynosi ostatnia premie­ra warszawskiego Teatru Po­wszechnego: "Muzyka - Radwan".

Widowisko, będące składanką skomponowaną z wybranych ilustracji muzycznych Stanisła­wa Radwana do różnych spek­takli, zbudowane zostało przej­rzyście. Część pierwsza groma­dzi utwory serio, zachęcające do namysłu, utrzymane w na­stroju powagi, a nawet misteryjnej solenności. Ten nastrój podkreśla czerń kostiumów i zimne światło. Część druga od nastroju powagi prowadzi do zabawy, zamaszystej satyry, na­wet groteski. Dominują w niej utwory zaczerpnięte z "Panny Tutli-Putli", brawurowo poda­wane przez zespół na czele z Krzysztofem Majchrzakiem w popisowej aranżacji piosenki "Jestem z kraju Tua-Tua". Uro­dą tej części przedstawienia jest wspólna zabawa aktorów i pub­liczności.

Bezbłędnemu i zdyscyplinowa­nemu wykonawstwu całego ze­społu (by wymienić tylko solo­we partie Gustawa Lutkiewicza, Barbary Dziekan, Anny Mozolanki) towarzyszą wariacje na tematy muzyki Stanisława Radwana autorstwa Wojciecha Karolaka w wykonaniu jego For­macji Jazzowej. Atrakcja nie tylko dla miłośników jazzu.

Zygmunt Hübner, który in­scenizację przygotował, zadbał również o nie spotykane w na­szym teatrze walory wizualne. Scenografię tworzą specjalnie przygotowane kompozycje szkła artystycznego Lucyny Pijaczewskiej, żyjące na scenie dzięki precyzyjnej grze świateł. Po raz pierwszy bodaj w polskim tea­trze wykorzystano efekty lase­rowe (dzięki pomocy Wojskowej Akademii Technicznej). Warto więc wybrać się do Powszech­nego na spotkanie z muzyką Radwana, podaną w tak efek­townym opakowaniu.