Duch za kulisami
"wujaszekwania.txt" w reż. Moniki Pęcikiewicz w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku. Pisze Grażyna Antoniewicz w Dzienniku Bałtyckim.
Za kulisami teatru Wybrzeże błąkał się w niedzielę duch Czechowa - zastanawiając się, czy palnąć sobie w łeb, czy też strzelać do realizatorów. Na scenie zbudowano niewielką widownię i motel na peryferiach miasta, gdzie toczy się akcja "wujaszekwania.txt" wg Antoniego Czechowa.
Tańczy tłum statystów. Po scenie snuje się Wujaszek Wania, zwykle nietrzeźwy. Czasem wygłasza tekst do podłogi - klęcząc. Słowa nie docierają do widzów. Rewelacyjna jest Anna Kociarz jako młoda żona starego profesora - piękna i niepokojąca. To kobieta fatalna, ale fascynująca, w pełni rozumiemy, dlaczego kocha mężczyzn. Czy wyszła za mąż z miłości, czy też z wyrachowania? Nie wiadomo. Starego profesora - bezwzględnego egoistę i hipochondryka finezyjnie zagrał Krzysztof Gordon. Jest też ciekawa rola Grzegorza Gzyla, czekającego na miłość.
Akcja dzieje się symultanicznie na kilku planach. Z boku kulis wyświetlany jest film. Na ekranie betonowy mostek, brzozy, przejeżdżące auta. Na środku jadalnia z wielkim stołem, przy którym spotykają się bohaterowie. Jest też kanapa, gabinet i podwyższenie, na którym tańczą statyści. Zbudowano nawet zieloną gustowną toaletę, gdzie piękna profesorowa konsumuje swój związek z doktorem. Co prawda tancerze zasłaniają miłosny akt, niemniej jednak, w tym momencie duch Czechowa za kulisami chyba repetuje broń.
Spektakl ogląda się szybko, łatwo, bez wzruszeń i zachwytu. Efektowne pomysły reżyserskie Moniki Pęcikiewicz zaskakują lub irytują. Można zgodzić się na odmładzający lifting, jakiemu poddała bohaterów, na współczesny język postaci. Irytują teksty z innych sztuk Czechowa oraz dopisane kwestie. Widzowie śmieją się tam, gdzie powinni się wzruszyć. Podobała mi się pełna inwencji, konsekwentnie przemyślana i ciekawa scenografia zaprojektowana przez Karolinę Benoit oraz muzyka Jana Komara.
Na zdjęciu: Grzegorz Gzyl i Monika Chomicka w scenie ze spektaklu.
