"Dżuma" - dlaczego?
"Dżuma" w reż. Marka Fiedora w Teatrze im. Jaracza w Łodzi. Oglądał Michał Lenarciński z Dziennika Łódzkiego.
Teatr im. Jaracza zaprosił na premierę "Dżumy" Alberta Camusa, którą wyreżyserował Marek Fiedor. W teatrze spotkali się: utalentowany reżyser, zdolna scenografka Monika Jaworowska, doskonali warsztatowo i intelektualnie aktorzy, interesujący kompozytor Bolesław Rawski. Wszyscy ciężko pracowali, dając spektakl, w którym roi się od ciekawych pomysłów inscenizacyjnych, w którym znać świetną rękę reżysera i widać nieprzeciętnych aktorów. Nie widać tylko celu, jaki wspólnej pracy przyświecał. Marek Fiedor nie zdradził, dlaczego zainteresował się "Dżumą".
Bo nie wierzę, by twórcę popchnęła do tej realizacji ciekawość, jak sprawdzi się Bogusława Pawelec, chowająca się po kątach i pod fotelami, jak będzie wyglądała scena, gdy maszyniści posypią ją piaskiem, wreszcie, czy Mariusz Jakus da radę strzelić z pistoletu?
W szkole uczą, że "Dżuma" to powieść parabola. Praktyka teatralna wskazuje, że adaptacje mają prawo swobodnie interpretować, pomijać jedne wątki, drugim przydając znaczeń. Oczywiście, wszystko jest możliwe i dopuszczalne, jednak warto, by widz - wychodząc z teatru - był przekonany, że spektakl nie powstał bez powodu. A Marek Fiedor mnie o tym nie przekonał. Pokazał ciekawe formalnie przedstawienie, w którego migotliwym rytmie teledysku ludzie usiłują definiować zło i z nim się zmagać, ale wcale nie są pewni, czy chcą to robić. I wcale nie jest to kwestia braku wiary, wątpienia we własne siły, w drugiego człowieka, w Boga. Na scenie dzieje się tak dużo, że zatraca się to, co najważniejsze.
Najpełniejszy obraz "Dżumy", z jej egzystencjalną filozofią, dał Fiedor w dwóch kazaniach księdza Paneloux. Właściwie te dwie sceny w koncertowym wykonaniu Bronisława Wrocławskiego wystarczyłyby za cały spektakl. To dzięki nim i dzięki pięknemu pomysłowi z "Casablanką" (nie zdradzę, na czym on polega), wizyta w teatrze staje się ważna.
