Artykuły

Jeden z największych hitów teatralnych Ameryki, sztuka Williama Gibsona o dwoj­gu samotnych kochanków, którzy po roz­padzie swoich małżeństw próbują rozpo­cząć nowe życie. Po sukcesie na Broadwayu powstał film z Shirley MacLaine i Rober­tem Mitchumem. W Polsce do legendy przeszła premiera w warszawskim teatrze Ateneum z Elżbietą Kępińską i Zbigniewem Cybulskim z roku 1960. Przedstawienie re­żyserował Andrzej Wajda, po raz pierwszy w Polsce grano na scenie otoczonej widow­nią, bez kulis. Spektakl odniósł wielki suk­ces, zagrano go ponad 160 razy.

"Dwoje na huśtawce" to jedna z tych sztuk, które będą wyciskać łzy do końca świata: krok po kroku przedstawia narodzi­ny, życie i śmierć miłości. Gizella i Jerry to dwoje zagubionych, samotnych ludzi. Przy­padkowe spotkanie daje im krótki czas mi­łości. Akcja trwa rok, w kilkunastu odsło­nach oglądamy huśtawkę nastrojów pomię­dzy kochankami skazanymi od początku na rozstanie.

Maja Ostaszewska i Michał Żebrowski, odtwórcy ról Gizeli i Jerry'ego w spektaklu Radosława Piwowarskiego, zagrali na poziomie, wzruszają tak, aż się łzy przele­wają przez ekran. W momentach szczegól­nie ckliwych ich dialogom towarzyszy dyskretny bluesik podkreślający smutny na­strój całości. Ale nie są to kreacje, do któ­rych oboje - przecież najwybitniejsi akto­rzy w swoim pokoleniu - wracaliby po la­tach, tak jak wracali Kępińska i Cybulski. W roli Jerry'ego brakuje determinacji w walce o nowe życie, Żebrowski z tytułu sztuki wziął sobie do serca tylko wahanie. Gizella natomiast w ogóle nie walczy, ze swoimi chorymi wrzodami jest jak księżni­czka na ziarnku grochu, która czeka na swe­go księcia. Przede wszystkim nie ma w przedstawieniu nastroju zagubienia w wielkiej metropolii. Próba wskrzeszenia na ekranie Nowego Jorku lat 50. za pomo­cą kostiumów i zdjęć jest nieporozumie­niem, sztuka znacznie zyskałaby, gdyby ją rozegrać współcześnie. Jeśli jest jakiś po­wód, by trwać do końca przy ekranie, to piękne oczy Mai Ostaszewskiej.