Artykuły

NARESZCIE teatry zau­ważyły, że publiczność potrzebuje (przecież nie wyłącznie!) śpiewu i tańca na scenie. Jakoś coraz więcej na naszych scenach muzyki, a mniej bezmyślnie drastycznych wtrętów. W Teatrze Studio (niestety na małej scenie, gdzie odbywają się dyskretne walki o niewygodne miejsca - bo wy­godnych nie ma) prezentowane są piosenki George'a i Iry Gershwinów. Spektakl za po­mocą nazwiska kompozytorów od początku budzi zainteresowanie i aktorzy spotykają się z widownią bardzo życzliwą. Od początku też publiczność jest usatysfakcjonowana. Na scenę z werwą i z pewnego rodzaju wdziękiem wpadają aktorzy, dla których Krystyna Kamler za­projektowała świetne stroje. Prezentują się elegancko, przede wszystkim panie - bardzo atrakcyjne jako kobiety. Każda jest piękna!

Jednak z upływem czasu widz oczekuje coraz więcej, a otrzymuje coraz mniej. Reżyser Michael Hackett, znany widzom warszawskim ze świetnego przedstawienia - "Metamorfozy" w Teatrze Dramatycznym nie wykazał wiary w poczucie hu­moru aktorów. Grają z tempe­ramentem, lekko, a jednak jakby za bardzo serio traktując scenariusz. A scenariusz niby dobrze wiąże cały zestaw piose­nek Gershwinów, ale jak to bywa w operetkach - naiwny i nieciekawy. Nie pomagają goni­twy gangsterów oraz postacie: naiwnego zakochanego i prze­biegłego zakochanego. Aktorzy sporo biegają po scenie, ale i to bieganie można by choreogra­ficznie urozmaicić.

Ozdobą przedstawienia jest Anna Chodakowska. Wszyscy artyści są muzykalni i ogromnie zdyscyplinowani, lecz duszą spektaklu jest Wojciech Malajkat, przydający sympatycznego ciepła całemu widowisku.

Przedstawienie - rzec można - ma zaplecze amerykańskie: muzyka, scenariusz, reżyseria. A jednak jakoś mało w tym spek­taklu smaku muzyki Gershwina, jej atmosfery z późnych lat dwudziestych. W tym wypadku honory domu czyni jedynie opracowanie scenograficzne całości projektu Krystyny Kamler.