Artykuły

"Survival" w reż. Barbary Sass w Teatrze im. Jaracza w Łodzi. Pisze Joanna Rybus w Gazecie Wyborczej - Łódź.

"Survival" to dowód, że nawet najlepsza obsada spektaklu nie zatuszuje braków w reżyserii i w tekście. Zapowiadana w programie bezwzględność i współzawodnictwo nie wybrzmiały na tyle wyraźnie, by publiczność po przedstawieniu miała o czym dyskutować

(...)

Scenografia w "Survivalu" niczym nie zaskakuje. Na scenie zawieszony jest monitor, na którym pokazywane są słupki oglądalności stacji telewizyjnych. Wokół rozstawione lampy z filtrami, na półkach prężą się nagrody dla szefa telewizji, a na wieszakach wdzięczą się krwawoczerwone kostiumy. Poza tym przypadkowo ustawione skrzynie na sprzęt i kamery. Nie trzeba co wieczór oglądać telewizji, by zorientować się, że oto przed nami studio nagrań.

Przewidywalne są także kostiumy i charakteryzacja. Landrynkowe sukienki, starannie wymodelowane włosy, wysokie obcasy, wyraziste kolory pomadek i ogromna chęć bycia szczerym w tym jakże skomplikowanym i bezwzględnym świecie telewizji. A wszystko to rodem z "Mody na sukces".

(...)

"Survival" ciekawie się zaczął. Zabawna szermierka słowna postaci, charakterystyczne role stworzone przez aktorów i świat zawiści rodem z serialowych tasiemców są w stanie utrzymać skupienie widzów. Ale Block to nie Shakespeare, a Sarah to nie lady Makbet. W drugiej połowie z utrzymaniem uwagi widzów było już gorzej.

W "Survivalu" aktorzy robili, co mogli - i spisali się na medal. Dobromir Dymecki jako "chłopiec do wszystkiego" po raz kolejny udowodnił, że urodził się po to, by być aktorem. Młoda Agnieszka Więdłocha, choć ma najmniejszą rolę, wyraźnie zaznacza swoją obecność za każdym razem, kiedy pojawia się na scenie. Ale w "Survivalu" zabrakło reżyserii, która pokazałaby na scenie coś więcej, niż poruszanie się aktorów z jednego kąta w drugi czy rzucanie kieliszkami o ścianę. Brak happy endu nie wzrusza dziś widowni. Trochę to mało. Po Jaraczu można spodziewać się więcej.

***

Cały artykuł w Gazecie Wyborczej- Łódź.