Artykuły

"Lunatyczka" w reż. Martina Otavy w Operze na Zamku w Szczecinie. Pisze Ewa Podgajna w Gazecie Wyborczej - Szczecin.

Scena jest płótnem, na którym reżyser maluje muzykę Belliniego. Taka interpretacja "Lunatyczki" w Operze na Zamku porwała na piątkowej premierze melomanów (...)

W nowej inscenizacji Martina Otavy, już na scenie w Operze, jeszcze zanim podniesie się kurtyna i teatralna maszyneria pójdzie w ruch, w głąb orkiestronu (specjalnego wgłębienia dla orkiestry poniżej sceny), wraz z pierwszym dźwiękiem uwertury, pada intensywna strużka światła na pulpit z partyturą. I to jest ten symboliczny klucz do inscenizacji według czeskiego reżysera. "Lunatyczka" jest tu wprost wyprowadzona z muzyki Belliniego, właściwie z niej wyrasta. Za orkiestronem rozpościera się scena - pochylnia, cała zarośnięta trawą. Wygląda, jakby wyrastała z tego miejsca, gdzie zespół muzyków gra arcydzieło włoskiego belcanta. A chórzyści, w szykownych secesyjnych kostiumach, od stóp do kapeluszy na zielono, też są niczym zieleniec, który wyrósł na scenie.

Chór jest komentatorem, a kiedy dochodzą do głosu racje bohaterów, zastyga, świdrując ich wzrokiem. Reżyser sięga po najstarszy chwyt inscenizacyjny, jakim jest porządek teatru antycznego, tyleż pokryty patyną, co żywotny (jak "Lunatyczka").

Muzyka Belliniego znalazła też odpowiedni poziom wokalny, a belcanto wymaga doskonałych śpiewaków. Aleksandra Bucze arie tytułowej bohaterki śpiewa głęboko aksamitnym sopranem. W roli niezdecydowanego ukochanego sprawdza się też delikatny tenor Kirlianita Cortesa-Galaveza. Pewnie i wyraziście prowadzi swoją partię Joanna Tylkowska jako Lisa, konkurentka Aminy w walce o względy ukochanego.

W efekcie oglądamy przedstawienie, w którym może niewiele się dzieje, ale jesteśmy wchłonięci w jakąś oniryczną przestrzeń, którą śni nam Opera, pochłonięci piękną muzyką. A hasło promocyjne placówki - "Muzyka warta zobaczenia" nabiera w "Lunatyczce" szczególnego wyrazu.