Tango
Bywają takie teksty, które nigdy nie tracą na aktualności - zaskakują przenikliwością bez względu na epokę i miejsce na mapie. Są reżyserzy, którzy najbardziej oddalony w czasie utwór przenoszą we współczesność jednym zręcznym zabiegiem. Jedno i drugie ma miejsce w przypadku "Tanga" Sławomira Mrożka. Przeniósł je na małą scenę Teatru Narodowego Jerzy Jarocki. Z pomocą scenografa Jerzego Juka-Kowarskiego i aktorów Teatru Narodowego na nowo odczytał jeden z najbardziej znanych w świecie utworów polskiego dramaturga. Odnalazł w nim nowe sensy, postawił pytania o rolę współczesnej sztuki i kultury. Opowieść o zbuntowanym młodym idealiście i jego następcy "wszechchamie" Stanisław Mrożek pisał cztery dekady temu jako ostrzeżenie przed zalewającym nas prostactwem. Wytykał brak zasad, straszył powszechnym chaosem, a młodego bohatera uczynił nosicielem wartości, które porzucili jego rodzice i dziadkowie. Bunt zrodzony z braku powodów do buntowania się to główny temat tej aktualnej wciąż opowieści.
Zdaniem reżysera w dzisiejszym świecie, w którym wolno już wszystko, poszukujący sensu i ładu młodzi ludzie stają przed podobnymi rozterkami. Artur (bohater Mrożka) szuka wyraźnej hierarchii wartości - chce, by ojciec był ojcem, syn - synem. W takim świecie mógłby się buntować. Jak ma jednak rozpocząć bunt, skoro jego rodzice (znakomici w tych rolach Grażyna Szapołowska i Jan Frycz) są głosicielami absolutnej wolności? Jarocki zrobił wszystko, by nie popaść w przesadę i nie wpaść w pułapkę grania kabaretu zamiast groteski. Podkreślał przed premierą, że najważniejsze to odnaleźć powagę ukrytą przez Mrożka w komediowym tonie scen. To mu się udało. "Tango" Jarockiego śmieszy, ale też ostrzega, że XXI-wieczna rzeczywistość poszła w swym libertynizmie znacznie dalej, niż 45 lat temu Mrożek mógł to przewidzieć.
"Tango", reż. Jerzy Jarocki, Teatr Narodowy
