Habanera przy rurze
"Carmen" w reż. Laco Adamik w Operze Krakowskiej. Pisze Paweł Dybicz w Przeglądzie.
"Carmen" to "Carmen". I tylko wyjątkowi nieudacznicy mogą odstraszyć od tego arcydzieła. Do "Carmen" w Operze Krakowskiej wzięli się profesjonaliści, toteż uwzględniając jeszcze doborową obsadę, nie trzeba się martwić o losy inscenizacji. Na premierze nie tylko widzowie bardziej się martwili o zdrowie Małgorzaty Walewskiej, która straciła przytomność po I akcie i została hospitalizowana. Zastąpiła ją Monika Lendzion, co oczywiście zburzyło układ obsady w kolejnych dniach.
Nazwisko Laco Adamika gwarantowało, że nie udziwni on przedstawienia, a z Carmen nie zrobi transseksualisty. Jeżeli już doszukiwać się nowatorskich skojarzeń, to w tańcu przy rurze podczas "Habanery". Zadziwia jeszcze dym z cygar. Czy pokazując Sewillę z tamtych czasów, chciał udowodnić, że nie tylko kokoty, ale nawet damy z towarzystwa chodziły z cygarem w ustach?
O ile pewne elementy reżyserii mogą zastanawiać, o tyle główni wykonawcy nie zawiedli. Ściągnięta w trybie awaryjnym sopranistka Ewa Vesin z Opery Wrocławskiej pokazała, że dobrze sobie radzi z rolą, i jeżeli poprawi ruch sceniczny, to może pójdzie drogą kariery Małgorzaty Walewskiej. Przejmująco wypadła Katarzyna Trylnik w partii Micaeli. Osobny rozdział to Arnold Rutkowski jako Don José, którego mocny, a jednocześnie pełen uczucia głos potwierdza, że śpiewak ma wielkie szanse zaistnieć na największych scenach. Tylko nieco odstawał "rozbiegany" Przemysław Firek, który powoli wchodził w odpowiednie tony. Laco Adamik kończy inscenizację, ukazując grupę turystów oglądających na telebimie corridę. Jeden z nich mimowolnie podtrzymuje upadającą Carmen. Reszta nie zwraca na nią uwagi. Czyżby reżyser wieszczył upadek opery na rzecz popkultury? A może zainspirował się "Upadkiem Ikara" Pietera Bruegla i chciał nam powiedzieć, że wszyscy jesteśmy ślepcami?
