Artykuły

Swiatowy dzień lalkarstwa (UNIMA)

Robert Lepage

Jak wielu innych ludzi, i ja byłem głęboko poruszony trzęsieniem ziemi które ostatnio zniszczyło Haiti. Patrząc na obrazy przewijające się bez przerwy w telewizji i w Internecie, stawiałem sobie pytanie, które z istniejących medium sztuki scenicznej będzie najbardziej odpowiednie do wyrażenia tego kataklizmu w wymiarach ludzkich? Który z nich będzie umiał najlepiej rozbudzić nasze współczucie bez popadania w litość, wywołać naszą solidarność bez moralizowania i który będzie mógł sprowokować w nas samych echo bólu fizycznego, ran i amputacji ?

W rzeczywistości, zadawałem sobie pytanie, jak przetransponować na scenę nie tylko nieszczęścia narodu haitańskiego, lecz także jego dzielność, która nas wzrusza i inspiruje równocześnie ?

Doszedłem do wniosku, ze teatr lalek jest najlepiej wyposażony do opowiedzenia tej tragedii. Bezradność marionetki, jej bezbronność, ale równocześnie siła i czystość i jej niewinność kreują związki intymne i unikalne z jej widzami. Taka solidarność wynika z wielkiej przewagi jaką ona posiada w teatrze i w kinie: aktor gra, marionetka jest zawsze prawdziwa.

W przeciwieństwie do aktora, okrucieństwo wobec marionetki nie prowokuje żadnego odzewu czy ucina się jej palec, czy się ją bije, poniża, źle traktuje, rozczłonkowuje... marionetka nigdy się nie skarży. Reperuje się ją, klei i ona znów staje na nogi jak nowa.

Prawda ta daje marionetce moc niezwykłą ponieważ wydaje się, ze jest ona zdolna stawić czoła okropnościom przeznaczenia i jednocześnie posiada odwagę, by stanąć do odbudowy zrujnowanego świata..