Hiszpanie z Garwolina
Lope de Vega napisał uroczą komedię o przegranych miłostkach chytrej kurtyzany; Teatr Polski wystawił ją jako surrealistyczny reportaż o domach publicznych, które odwiedzają Hiszpanie, rodem z Garwolina. Noszą szpady, krezy, barwne pludry, zarost a la Karol V, brakuje im przecież dystynkcji ruchów, lekkości słowa, elegancji uczuć. Brakuje tych wszystkich nieuchwytnych subtelności, które tak pięknie sumuje rzeczownik "grandezza". Rozumiem, że nowoczesny reżyser może sobie z owej grandezzy dworować, ale i tej fanfamowskiej ironii w spektaklu Teatru Polskiego nie dostrzegłem. Bo trudno za ironię uznać złe pomysły. Tych - w nadmiarze. Jakieś papugowate Harpie, fruwające nad sceną na niewidocznych drutach; jakieś parkany z przyklejonymi podobiznami Zeusa, sunące z turkotem obrotówki; jakieś kąpielowe ręczniki, w które otulono bohaterów - widać w nadziei, iż widza tak zaabsorbują zmagania aktora z grożącą strip-teasem szmatą, że nie zwróci uwagi na aktora grę.
Uroczą Feniksanę, co kocha się w rzekomym Don Juanie, drwi z zalotów Don Albana, okrada kupczyka Lucinda, urządza biesiady dla całego hiszpańskiego garnizonu w Palermo, a sypia z podstarzałym kapitanem Ozorio, grała Justyna Kreczmarowa. Ona jedna zdawała się rozumieć, że to właśnie błyskotliwa polifonia tych wszystkich intryg nadaje komedii Lope de Vegi jej wdzięk i charakter. Zdawała się rozumieć, cóż z tego, skoro poza Leonem Pietraszkiewiczem (Ozorio), oraz - częściowo, bo z biegiem akcji i on zgarwoliniał - Wieńczysławem Glińskim (Lucindo) nie miała partnerów. Lope de Vega, Hiszpanie, Palermo, szpady, bastonady, maskarady, serenady rozpłynęły się w magmie rzekomych pomysłów. Aż dziw, że mając ich tyle, inscenizatoir nie wpadł na choćby jeden, który mieściłby się w pojemnej przecież poetyce Lope de Vegi. I nudno było w Teatrze Polskim, chociaż niektórzy Hiszpanie bardzo głośno krzyczeli, a jeden nawet tupał.
[źródło i data publikacji artykułu nieznane]
