Mocne, teatralne otwarcie madeinpoznan.noc.
"Staruchy 2058" Agaty Elsner i Kuby Kaprala oraz "Trop: Dance as Art" Movements Factory w chor. Iwony Pasińskiej na Festiwalu madeinpoznan.noc w Poznaniu. Pisze Michał Gradowski w Gazecie Wyborczej - Poznań.
Jeśli ktoś żałował, że formuła madeinpoznan.noc z oczywistych powodów rozsypała się na kilka nocy, po pierwszych dwóch odsłonach tej imprezy powinien zmienić zdanie. Z programu upchniętego w jednym dniu trzeba by wybierać, a szkoda byłoby cokolwiek przegapić.
Zaczęło się w poniedziałek w Meskalu spektaklem Agaty Elsner i Kuby Kaprala "Staruchy 2058". Mamy tutaj stetryczałą parę, która w futurystycznej przyszłości zalewa się wątrobową żółcią, choć większość narządów ma już przeszczepionych. Sterowane przez Elsner i Kaprala popiersia manekinów wspominają, wypominają sobie słabości, biadolą. Jak oni pięknie się wyzywają! Te sklerotyczne wariacje na temat damsko-męskich związków przeplatają odgrywane przez parę scenki: o związkach bez zobowiązań, ucieczce przed stabilizacją, syndromie dnia następnego. A wszystko układa się w przewrotną, zabawną karykaturę" i żyli długo i szczęśliwie". Elsner i Kapral nic nowego, zaskakującego nie mówią, ale właśnie ta zwyczajność jest "Staruchów" plusem największym.
Drugim wydarzeniem tegorocznej edycji madeinpoznan.noc był spektakl Movements Factory "Trop: dance as art". Na początku jest przejmujący układ Iwony Pasińskiej [na zdjęciu]. Mocny, agresywny, jakby tancerka siłą zmuszała ciało do wysiłku. A ciało się buntuje, zapiera, drży. Później na scenę wchodzi sześcioro tancerzy, trzech ubranych w smokingi mężczyzn i trzy kobiety w obcisłych, wieczorowych sukniach. Płynne, harmonijne ruchy przerywają gwałtowne plaśnięcia o podłogę. Siedzący z tyłu na podium dyrygent demiurg patrzy zaciekawiony. Tancerze powoli zrzucają z siebie kolejne warstwy ubrania i przystępują do wyścigu. Rywalizacji, którą ilustruje poza sprintera w blokach startowych. Skupionego, napiętego. Gotowi, do startu, start. Dramaturgię buduje w tym spektaklu muzyka - kompozycja "Trop" Pawła Szymańskiego grana na żywo przez Macieja Grzybowskiego. I to jak grana - Grzybowski prawdopodobnie zmęczył się nie mniej niż tancerze.
(...)
