Autorzy

KOLTES Bernard-Marie
(ur. 9 kwietnia 1948, Metz, Francja - zm. 15 kwietnia 1989, Paryż, Francja)
Francuski dramaturg uznawany za jednego z najwybitniejszego i najważniejszych europejskich dramaturgów drugiej połowy XX wieku. Pochodził z francuskiej klasy średniej. Jego ojciec był oficerem armii francuskiej i uczestniczył w wojnach kolonialnych prowadzonych przez Francję w latach 1946-62 w Indochinach i Algierii. W latach 1958-1966 uczęszczał w Metz do Saint Clément, szkoły prowadzonej przez jezuitów, gdzie uczył się między innymi klasycznej retoryki, czytał Julesa Verne'a, Victora Hugo i Shakespeare'a. Jednak jego pierwszym literackim idolem był wówczas Arthur Rimbaud. Dlatego w połowie lat sześćdziesiątych zaczął pisać poezje. Fascynował go także Fellini, Antonioni, jak również kino amerykańskie - Welles, Kazan, Hitchcock.
Wszechstronnie uzdolniony, uczył się w konserwatorium muzycznym w Metz. Grał na fortepianie, a jego ulubiony repertuar to Bach, Chopin, Scarlatti. W 1967 zaczął naukę w szkole dziennikarskiej, lecz wkrótce ją przerwał i podjął decyzję, że nigdy nie będzie pracował na stałym etacie.
W 1968 wyjechał do Nowego Jorku. Tam poznał, związane ze światem kultury, środowiska gejowskie. Po obejrzeniu "Medei" w reżyserii Jorge Lavellego z Marią Casars w roli głównej, postanowił pisać dla teatru.
W 1970 roku przeniósł się do Strasburga, gdzie uczęszczał na kurs l'écriture théâtrale i rozpoczął współpracę z Teatrem Narodowym w Strasburgu, w którym był początkowo praktykantem - inspicjentem. W 1971 napisał i wyreżyserował swe pierwsze sztuki. Są to: "La Marche" (oparta na "Pieśni nad pieśniami"), "Le procs ivre" (bazująca na "Zbrodni i karze" Dostojewskiego). W 1972 powstają, zrealizowane w radiu, "L'Héritage" i "Des voix sourdes".
W 1973 odbywa podróż do Związku Radzieckiego. Poznaje wówczas prozę i dramat rosyjski, czyta także dzieła Marksa i Lenina. Zapewne to doświadczenie pomaga Koltsowi w podjęciu decyzji o wstąpieniu do Francuskiej Partii Komunistycznej, której członkiem był do 1978. Pod wpływem tego wyjazdu powstały także powieści "La fuite cheval trs loin dans la ville" (1976) i "Le jour des meurtres dans l'histoire d'Hamlet" (1976).
Narkotyki i niemożność pisania w latach 1974-1975 spowodowały u pisarza głęboką depresję, która przyczyniła się do podjęcia próby samobójczej w 1975 roku.
W roku 1977 powstaje jego pierwszy, zauważony i doceniony, dramat "Sallinger", oparty na opowiadaniu Jerome'a Davida Sallingera "La nuit juste avant les forts" ("Noc tuż przed lasami"). Prapremiera sztuki, którą zrealizował Bruno Boëglin w Lyons Théâtre de l'Eldorado, odbyła się jeszcze w tym samym roku podczas Festiwalu w Awinionie.
W latach 1977-1979 Kolts podróżuje po Nikaragui, Gwatemali, Meksyku, Mali i Wybrzeżu Kości Słoniowej. Odkrywa utwory Josepha Conrada, Hermana Melville'a i rozpoczyna pracę nad "Walką czarnucha z psami" ("Combat de negre et de chiens",1979). Po powrocie do Paryża spotkał Patrice'a Chéreau, który wystawił we Francji niemal wszystkie jego sztuki. Prapremiera "Walki czarnucha z psami" w jego reżyserii miała miejsce w 1984 w Théâtre des Amandiers w Nanterre, "Samotność pól bawełnianych" ("Dans la solitude des champs de coton") i "Zachodnie wybrzeże" ("Quai ouest") wyreżyserował w roku 1986, a "Powrót na pustynię" ("Le retour au désert") w 1988. Inscenizacje Patrice'a Chéreau zyskały międzynarodowe uznanie, a dramaty Koltsa przetłumaczone zostały na trzynaście języków i pokazane w około pięćdziesięciu teatrach m.in.: w Niemczech, Hollandii, Anglii, Szkocji, Skandynawii, Stanach Zjednoczonych.
W 1988 Kolts przygotował adaptację "Zimowej opowieści" Shakespeare'a, która wystawiona została przez Luca Bondy w Nanterre, a także ukończył dramat "Roberto Zucco", którego prapremiera w reżyserii Petera Steina odbyła się w Berlinie w 1990, a rok później wystawił ją Bruno Boëglin w paryskiej Comédie Française.
W 1983 roku Kolts zaczął chorować na AIDS. Nie zaniechał jednak egzotycznych podróży, które bardzo lubił. W 1984 wyjechał do Senegalu, a w 1989 jeszcze raz do Gwatemali. Jednak ze względu na stan zdrowia musiał wracać do Francji. Mając 41 lat, zmarł w Paryżu w Laennec Hospital. Został pochowany na cmentarzu Montmartre.