David Hare
HARE David
(ur. 5 czerwca 1947, St. Leonards, Sussex, Wielka Brytania)
Dramatopisarz i reżyser. Skończył Lancing College w Sussex, następnie w 1968 Jesus College w Cambridge. Jego pisarska kariera rozpoczęła się, gdy pewien dramaturg nie dostarczył obiecanej sztuki do objazdowego Portable Theatre, którego współzałożycielem był Hare. Mając dosłownie cztery dni do zapowiedzianej premiery i żadnego stosownego tekstu, Hare napisał coś, co nazwał "prymitywną satyrą na nieprawdopodobną rewolucję w Wielkiej Brytanii". Napisanie tej krótkiej sztuki dało Hare'owi wiarę we własne możliwości, toteż wkrótce napisał pełnospektaklowy dramat "Slag" ("Żużel", 1970), za który otrzymał nagrodę Evening Standard dla najbardziej obiecującego młodego dramaturga. "Slag" rozgrywa się w szkole dla dziewcząt, opowiada historię trzech nauczycieli, którzy w proteście postanawiają powstrzymywać się od życia seksualnego. Na koniec jednak ich próba ustanowienia alternatywnych więzi społecznych kończy się niepowodzeniem.
David Hare pracował jako kierownik literacki (1969-70) i etatowy dramaturg (1970-71) w Royal Court Theatre w Londynie. W 1973 został etatowym dramaturgiem w Nottingham Playhouse, największym z pozalondyńskich teatrów. Następnie w 1975 był jednym ze współzałożycieli Joint Stock Theatre Company. Dla tego teatru napisał w 1975 adaptację "Fanshen", książki Williama Hintona o rewolucji chińskiej. Jak większość dramatów politycznych Davida Hare, "Fanshen" odrzuca uproszczenia skomplikowanych kwestii moralnych. Hare skupia się na trudnościach, błędach i deprawacjach spowodowanych przez rewolucję. Ostatecznie wskazuje jednak wyjście dla ludzi w to uwikłanych, mogą oni uczyć się na swoich błędach i może nawet rozpocząć dążenie do bardziej idealnego społeczeństwa.
Po 1975 roku Hare zaczął pisać dla National Theatre, który wystawił jego dramaty: "Plenty" (1978), "A Map of the World" (1983) i "Pravda" (1985). "Plenty" ("Mnóstwo") jest uważane za najlepszy jego dramat, opowiada o kobiecie, która podczas drugiej wojny światowej służy we Francuskim Ruchu Oporu a po wojnie rozczarowana i pozbawiona złudzeń osiada w Anglii. W tej sztuce stawia pytanie o to, czy przywódcy światowi są w stanie coś zmienić. "A Map of the World" ("Mapa świata") to tytuł zaczerpnięty z obserwacji Oscara Wilde'a, że "Mapa świata na której nie zaznaczono Utopii nie warta jest nawet jednego spojrzenia." Dramat pokazuje kontrast pomiędzy cynicznym sławnym pisarzem a agresywnym i idealistycznym młodym dziennikarzem. "Pravda" opowiada o dziennikarzach służalczych wobec spragnionego władzy biznesmena, który panuje na londyńskiej Fleet Street.
Hare w napisanej następnie trylogii kontynuował swoją satyrę społeczną, tym razem dotyczącą zmory instytucji: w "Racing Demon" ("Wyścig diabła", 1990) przygląda się kościołowi anglikańskiemu, w "Murmuring Judges" ("Mruczący sędziowie", 1991) brytyjskiemu systemowi prawnemu, a "Absence of War" ("Nieobecność wojny", 1993) to krytyczne spojrzenie na angielską Labour Party. Niektóre z ostatnich dramatów Davida Hare nie są już tak otwarcie polityczne. "Amy's View" ("Zdaniem Amy", 1997) jest opowieścią z przymrużeniem oka o relacjach między matką i córką, a "The Judas Kiss" ("Pocałunek Judasza", 1998) to próba rozważenia co mogłoby się wydarzyć za zamkniętymi drzwiami między Oscarem Wildem i Lordem Alfredem Douglasem - człowiekiem, którego Wilde kochał i który go zdradził.
Poza tym że reżyseruje własne dramaty, Hare wyreżyserował też wiele innych sztuk, na przykład: "The Pleasure Principle" ("Zasada przyjemności", 1973) Snoo Wilsona, "Weapons of Happiness" ("Broń szczęścia", 1976) Howarda Brentona i "Devil's Island" ("Diabelska wyspa", 1977) Tony'ego Bicâta, "The Year of Magical Thinking" ("Rok magicznego myślenia", 2007 na Broadway'u) Joana Didiona. Był również kierownikiem produkcji "Króla Leara" w londyńskim National Theatre z Anthonym Hopkinsem w roli głównej. Od 1984 roku współpracował też z tym teatrem jako reżyser.
W 1982 roku Hare założył studio filmowe Greenpoint Films. Napisał kilka scenariuszy filmowych, na przykład.: "Dreams of Leaving" ("Marzenia o odjeździe", 1980, również reżyserował), "Plenty" (1985, filmowa adaptacja jego dramatu), "Weatherby" (1985, również reżyserował), "Strapless" ("Bez ramiączek" 1989, również reżyserował), "Paris by Night" ("Paryż nocą" 1989, również reżyserował), "Damage" ("Awaria", 1992), "The Hours" ("Godziny" 2002, adaptacja powieści Michaela Cunninghama), "The Corrections" ("Poprawki" 2007, adaptacja powieści Jonathana Franzena), "Murder in Samarkand" ("Morderstwo w Samarkandzie" 2008, oparte na wspomnieniach Craiga Murray'a, byłego brytyjskiego ambasadora w Uzbekistanie). Napisał również kilka sztuk dla teatru telewizji BBC, np.: "Licking Hitler" ("Lizanie Hitlera" 1978, również reżyserował) and "Saigon: The Year of the Cat" ("Sajgon: Rok kota", 1983).
Za swoją twórczość otrzymał też wiele nagród: BAFTA (1979), New York Drama Critics Circle Award (1983), Złotego Niedźwiedzia na Berlińskim Festiwalu Filmowym (1985), Olivier Award (1990), London Theatre Critics' Award (1990). W 1985 otrzymał nagrodę Evening Standard w kategorii "najlepszy dramat roku" za "Pravdę".
