Jean Giraudoux
(ur. 29 października 1882, Bellac k. Limoges, Francja; zm. 31 stycznia 1944, Paryż, Francja)
Francuski pisarz, dziennikarz, dyplomata. Od 1903 kształcił się w cole Normale Supérieure w Paryżu (uzyskał dyplom z germanistyki), następnie kontynuował studia w Monachium. W 1906 został lektorem języka francuskiego na Uniwersytecie Harvarda w Stanach Zjednoczonych. W 1909 zadebiutował jako pisarz ("Prowincjałki"), a w roku następnym wstąpił do Ministerstwa Spraw Zagranicznych i rozpoczął karierę dyplomaty. Brał udział w I wojnie światowej jako oficer rezerwy, walcząc we Francji i na Wschodzie. W 1916 wyjechał do Portugalii jako instruktor wojskowy. W latach 1928-1939 współpracował ze słynnym aktorem i reżyserem, Louis Jouvetem. W latach II wojny światowej związał się z Ruchem Oporu (był generalnym sekretarzem Informacji).
Twórczość literacką rozpoczął od powieści i opowiadań w stylu poetyckim, wnikliwie analizując relacje między jednostką a światem. Wiele z nich miało swoje odniesienia literackie, np. powieść "Zuzanna i Pacyfik" (1922) nawiązywała do "Robinsona Cruzoe" Defoe, "Bella" (1926) stanowiła parafrazę "Romea i Julii" Shakespeare'a, a "Elpénor" (1919) - parodię "Odysei" Homera. Ponadto wydał utwory: "Szymon patetyczny" (1918), "Cudna Clio" (1920), "Przygody Hieronima Bardiniego" (1930), "Walka z aniołem" (1934). Giraudoux był też autorem esejów, m. in. "Amica America" (1919), "Racine" (1930), "Literatura" (1941) oraz scenariusza filmowego "Les Anges du péché" (1943, reżyseria Robert Bresson).
Stosunkowo późno rozpoczął twórczość dramatopisarską, a to ona właśnie przyniosła mu największą sławę. Zadebiutował na scenie w 1928 sztuką "Zygfryd", adaptacją własnej powieści "Zygfryd i Limuzyńczyk" z 1922 roku. Jej bohater, utraciwszy pamięć na skutek urazu doznanego na wojnie, musi dokonać wyboru czy chce być uznany za Francuza, czy za Niemca. Sztukę wystawił Louis Jouvet w teatrze Comédie des Champs-Élysées i odtąd, aż do wybuchu II wojny światowej, trwała współpraca obu artystów. Kolejno powstawały sztuki, często nawiązujące do wątków mitologicznych i biblijnych, traktowanych jako pretekst do rozważań nad problemami moralnymi współczesnego świata. Wszystkie charakteryzowały się błyskotliwym stylem, dowcipem, ironią, ale także subtelną poetyckością. Giraudoux uznawany jest za mistrza wykwintnego języka, delikatnych aluzji i zręcznej kompozycji. Jego najgłośniejsze sztuki to: "Amfitrion 38" (1929), "Judyta" (1931), "Intermezzo" (1933), "Tessa" (1934), "Wojny trojańskiej nie będzie" (1935), "Elektra" (1937), "Improwizacja paryska" (1937, z postacią Louis Jouveta w głównej roli), "Ondyna" (1939), "Sodoma i Gomora" (1943) oraz wydane pośmiertnie: "Wariatka z Chaillot" (1945), "Apollo z Bellac" (1946) i "Dla Lukrecji" (lub "Śladami Lukrecji", 1953).
Giraudoux żywił przekonanie, że sztuka teatru powinna uszlachetniać i oczyszczać jak najszersze grono odbiorców, upiększać i poetyzować życie.
