Autorzy

COWARD Noël Pierce
(ur. 16 grudnia 1899, Teddington, Middlesex, Anglia
- zm. 26 marca 1973, Jamaica, New York, USA)
Angielski dramaturg, reżyser, dyrektor, aktor, pieśniarz i kompozytor. W środowisku teatralnym znany jako "the Master". Swe pierwsze imię zawdzięcza temu, że urodził się tuż przed Bożym Narodzeniem. Był synem Arthura i Violety Veitch Coward. Oboje rodzice byli muzykami. Ojciec pośredniczył także przy sprzedaży pianin, które sam woził klientom. Interes nie szedł zbyt dobrze i rodzina była raczej uboga. Matka, po śmierci pierwszego syna we wczesnym dzieciństwie, była bardzo przywiązana do Noëla i oddana synowi, lecz także bezkrytyczna w stosunku do niego. Coward już od najmłodszych lat wykazywał wszechstronne zdolności artystyczne. Lubił śpiewać i tańczyć. W wieku siedmiu lat wystąpił na lokalnej scenie podczas publicznego koncertu. Jego edukacja ograniczyła się do kilku lat nauki w Chapel Royal Choir School, którą lekceważył, i lekcji tańca. Niedostatki w edukacji rekompensowała mu pasja czytania oraz znakomita umiejętność wnikliwej i głębokiej obserwacji otaczającego świata. Jego talent aktorski, widoczny już w dzieciństwie, dzięki wsparciu matki rozwijał się wspaniale, tak że w wieku dwunastu lat Coward zadebiutował w Londynie jako książę Mussel w sztuce dla dzieci "Złota rybka". Potem wielokrotnie występował w produkcjach teatralnych na West Endzie, grając przede wszystkim "zagubionych chłopców". Najgłośniejszym z tych przedstawień był "Piotruś Pan", w którym znakomicie zagrał rolę głównego bohatera.
Coward, już jako nastolatek ujawnił swe homoseksualne preferencje. Początkowo związany był z artystą Philipem Streatfieldem, który wprowadzał go w świat angielskiej klasy średniej, opiekował się chłopcem i dbał o jego artystyczny rozwój.
W 1917 został powołany do armii. Jednak po kilku miesiącach zwolniono go z wojska ze względów zdrowotnych. Gdy rodzina przeprowadziła się do Londynu, Noël stał się zagorzałym londyńczykiem. Swą wielką miłość do miasta wyraził w pieśni "London pride", która zdobyła międzynarodową sławę. Wówczas też, mając dwadzieścia lat, zadebiutował jako dramaturg dwoma rodzinnymi komediami "I'll leave it to You" i "The young idea". Jednak prawdziwy rozgłos przyniosła mu obyczajowa komedia "The vortex" (1923), która w dzień jego dwudziestych piątych urodzin wystawiona została w Everyman Theatre w Hampstead. W głównych rolach wystąpili: Coward i Lillian Braithwaite. Sztuka, przedstawiająca historię pozamałżeńskich i homoseksualnych związków, której bohaterowie zażywają narkotyki i prowadzą dość rozwiązłe życie, wywołała burzę i szok w londyńskim środowisku teatralnym lat dwudziestych. Niemniej grana była przez cały rok i przyniosła, ubogiemu do tej pory Cowardowi, olbrzymie zyski.
W 1925 roku powstały trzy, bardzo później popularne, komedie: "Hay fever", "Fallen angels" i "Easy virtue", ukazujące nowy styl życia młodej, odważnej kobiety i tak zwane "cafe society".
Lata 1930-1931 to szczytowy okres twórczości i kariery dramatycznej Cowarda. Napisał wówczas, uznawaną za najważniejszą z jego sztuk, komedię "Private lives", która z wielkim sukcesem została wystawiona w 1930 w Phoenix Theatre w Londynie. Główne role zagrali Noël Coward i Gertrude Lawrence, przyjaciółka i ulubiona aktorka pisarza. Błyskotliwe, ironiczne dialogi, znakomita konstrukcja utworu, lekkość stylu świetnie oddające psychologiczną prawdę miłości bohaterów, przyczyniły się do olbrzymiego sukcesu sztuki po obu stronach Atlantyku - nota bene grywana jest z powodzeniem do dzisiaj. Komedia ta była wielokrotnie filmowana. Dużą popularność zdobyło także patriotyczne widowisko "Cavalcade" (1931), oglądane nawet przez angielską rodzinę królewską, z którą stosunki artysty układały się od tej pory bardzo dobrze. Olbrzymie powodzenie miały także sztuki: "Design for living" (1933) i "Blithe spirit" (1941) czyli "Seans" - jedna z najczęściej wystawianych w Polsce jego sztuk (prem. 1948).
Coward zdobył też sławę jako kompozytor. W latach trzydziestych i czterdziestych napisał wiele piosenek, które na stałe weszły do historii brytyjskiej sceny muzycznej i stały się znane na całym świecie. Jedną z nich jest "Mad dogs and Englishmen". W 1953 wydał ich zbiór w "The Noël Coward songbook".
Podczas II wojny światowej Coward został wysłany z tajną misją specjalną do Paryża. Po wkroczeniu tam Niemców, przez Gibraltar udał się do Iraku, na Maltę, do Afryki Północnej i na Środkowy Wschód. Występował w szpitalach, dla wojska, dając czasami po kilka koncertów dziennie. W 1942 roku napisał też scenariusz i muzykę do pierwszego brytyjskiego filmu o wojnie "In which we serve", w którym zagrał rolę kapitana okrętu. Film otrzymał specjalną nagrodę Academy Award.
Po wojnie mieszkał okresowo w Paryżu i Szwajcarii, gdzie miał swój dom. W latach 1949-1958 przygotował zbiorową, pięciotomową edycję swych dzieł "Play parade", napisał też, składająca się z dwóch części autobiografię: "Present indicative" i "Future indefinite".
W styczniu 1973 roku pojechał wraz ze swą przyjaciółką Marleną Dietrich do Nowego Jorku na uroczyste przedstawienie na off-Broadway'u przygotowanej na jego cześć rewii "Oh Coward!". W podeszłym wieku i ciężko już chory zmarł 26 marca w swym domu w Jamaica.