Autor: Agnieszka Marszałek
nadscenie
(fr. cintres, niem. Schnürboden, wł. soffitto del palcoscenico)
Źródło: Georges Moynet, „Trucs et décors”, Paris 1893
Źródło: J. Moynet, „L'envers du théâtre. Machines et décorations”, Paris 1888.
Przestrzeń nad sceną (nad górną ramą pudła sceny), niewidoczna dla publiczności, gdzie zamontowane są urządzenia wyciągowe do wymiany dekoracji podnoszonych lub opuszczanych na sznurach (dziś także na linach stalowych i sztankietach) oraz niektóre urządzenia akustyczne i oświetleniowe.
Nadscenie bywa też utożsamiane ze sznurownią, czyli zespołem urządzeń wyciągowych, służących do opuszczania dekoracji na scenę i podnoszenia ich, umieszczonych właśnie w nadsceniu.
Nadscenie pojawiło się pod koniec XVIII w. Jego wysokość jest większa od wysokości okna scenicznego, aby podniesione elementy dekoracji (kulisy, prospekty itp.) skryć przed wzrokiem widzów.
Teatr Polski w Bielsku-Białej wg współczesnego szkicu technicznego, opr. J.L.
Bibliografia
- Bożyk, Eugeniusz: Historia architektury budynku teatralnego i techniki sceny w teatrze europejskim, Kraków 1956;
- Frankowska, Bożena: Encyklopedia teatru polskiego, Warszawa 2003;
- Hansing, Friedrich; Unruh, Walter: Hilfsbuch der Bühnentechnik, Berlin 1942.
