Teodozja Wandycz-Ochrymowicz
WANDYCZ Teodozja, Teodora, Stefania, 2° v. Ochrymowicz (ok. 1893 - 16 II 1963 Nowy Jork), aktorka, śpiewaczka. Była żoną -> Wiktora W., potem- Władysława Ochrymowicza. Debiutowała 10 IX 1910 w T. Ludowym w Krakowie w roli Zosi ("Szaławiła") i występowała tam w sez. 1910/11; w sez. 1913/14 i 1914/15 w T. Małym w Warszawie, w 1916 w Białej Cerkwi, w lipcu tego roku i w 1917 gościnnie w t. Figliki w Kijowie i zapewne także w tym okresie w t. odeskim i wil., w 1919 w warsz. t. rewiowych: Czarny Kot, Miraż, Argus, Dolina Szwajcarska, w lipcu tego roku gościnnie w T. Nowości W Warszawie, w sez. 1919/20 w T. Nowości w Krakowie. W 1922-24 przebywała w Stanach Zjednoczonych, gdzie z Władysławem Ochrymowiczem występowała w pol. przedstawieniach operowych (m.in. wystawili "Halkę"). Po powrocie do kraju mieszkała we Lwowie, ale prawdopodobnie nie występowała. Później wróciła do Stanów Zjednoczonych i przez wiele lat zajmowała się działalnością kulturalną w ośrodkach polonijnych.
W opinii krytyki była "niepośledniej miary diwą operetkową" ("Krakowski Przegląd Teatralny" 1920 nr 10); cechowała ją "pedancka subtelność i wrodzona inteligencja ujawniająca się w interpretacjach ról". Jej kreacje były "owocami rzetelnej pracy artystycznej, czemu również sprzyjały zewnętrzne warunki artystyczne i miły timbre głosu". Niektóre z jej lepszych ról operetkowych i wodewilowych: Angela Didier ("Hrabia Luxemburg"), Hanna Glavari ("Wesoła wdówka"), Alicja ("Miłość walca"), Baronowa von Marbach ("Manewry jesienne"), Lucy Harisson ("Targ na dziewczęta"), Warszawka ("Warszawka i Krakusik"), Panna Gloppler ("Druciarz"). W. występowała stale pod nazwiskiem swego pierwszego męża jako Wandyczowa.
Bibl.: Sempoliński: Wielcy artyści (tu mylnie imię Zofia); Krak. Prz. teatr. 1920 nr 3, 10 (il.); Życie Warsz. 1963 nr 66; Afisze, Bibl. Jagiell.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973
