Czas akcji: druga połowa lat dziewięćdziesiątych XX wieku.
Miejsce akcji: Sztokholm, nieokreślona bliżej przestrzeń miejska: peron metra, hol dworcowy albo budynek parkingu przeznaczony do wyburzenia, mieszkania, śmietnik, podziemia szpitala, dom handlowy, schronisko dla bezdomnych.
Obsada: 19 ról męskich, 7 ról kobiecych oraz epizody.
Druk: maszynopis w bibliotece Instytutu Teatralnego w Warszawie.
Dramat w trzech aktach.
Tytułowy Krąg Personalny LSS (ustawa z 1999 roku o niepełnosprawnych psychicznie) nr 3 to rejon opieki społecznej. Akcja toczy się w środowisku narkomanów, alkoholików, bezdomnych, bezrobotnych i osób chorych psychicznie. Już spis postaci charakteryzuje bohaterów i określa problematykę dramatu: Alkoholik, Starszy Narkoman, Bezrobotny, Bezdomna, Schizofrenik... Narkomanami są także Dziewczyna i Młody, Angelika i Johan, Heiner, Aktor i Komunista. Problem z alkoholem ma nie tylko Alkoholik, ale również Aktor. Pomocy psychiatrycznej potrzebuje, poza Schizofrenikiem, także Anna, Dyrektor i wszyscy uzależnieni. Bohaterowie są bezrobotni, większość z nich nie ma domu. Śpią w nocnych autobusach, w prowizorycznych legowiskach ze szmat i kartonów, w szaletach publicznych.
Dramat składa się z trzech bardzo długich aktów, niemal pozbawionych akcji; większość zdarzeń toczy się poza sceną (miały miejsce w przeszłości), ale didaskalia dostarczają sporo wiedzy o działaniach scenicznych.
Dziewczyna i Młody są razem od sześciu lat. Ona ma dwadzieścia lat, jest bezdomna; on czasem "kima" u ciotki. Młody kradnie (sprzęt, jedzenie w supermarkecie); jest w takim stanie, że nie ma szans na pracę. Ona prostytuuje się; Klientowi, mówi, że ma piętnaście lat. Klient wierzy, ale i tak jest zawiedziony. "Najlepsze jesteście tak jakieś dziesięć-czternaście...."
Dziewczyna i Młody od lat biorą heroinę; Dziewczyna wie, co jej grozi. Prosi swojego chłopaka, aby, jeśli coś jej się stanie, nie wzywał pogotowia, tak jak poprzednim razem. Woli umrzeć. Ma pretensje do Młodego, że ją namówił, by wzięła pierwszy raz. Młody nie czuje się winny. Dziewczyna chce razem z nim jechać do ośrodka "na odwyk", ale Młody nie chce. Ona zachodzi w ciążę; cieszy się, chce urodzić. Młody przyjmuje wiadomość z całkowitą obojętnością, jakby w ogóle go nie dotyczyła.
Alkoholik pije od ponad dwudziestu lat. Ma chorą na raka matkę, którą wyrzucono ze szpitala. Martwi się, ale nie jest w stanie zaopiekować się nią. Żona, która też miała problem z alkoholem, związała się z jego przyjacielem, dostała zasiłek i prawo do opieki nad synem, kilkuletnim Olafem. Teraz nie pozwala mu się z nim widywać. Komornik ściąga z Alkoholika alimenty, ale on nie ma z czego płacić. Bardzo kocha swoje dziecko, tęskni za nim, boi się, że syn go zapomni.
Anna ma dwadzieścia osiem lat, uciekła ze szpitala psychiatrycznego, w którym poddano ją przymusowemu leczeniu i w którym była, jak twierdzi, źle traktowana. Rozbiera się w domu handlowym, sądząc, że jest w komorze gazowej. Gdy ma "dołek", żebrze nie tylko o papierosa, ale o współczucie, o to, żeby ktoś ją przytulił. Mówi, że jest nieszczęśliwa przez mężczyzn. Anna utrzymuje, że jest poetką i wydała dwa tomiki wierszy. Chwali się, że nie jest z marginesu, jest "lepsza": ma towarzystwo, kontakty, ma dokąd pójść. Anną interesuje się Schizofrenik. Schizofrenik ma rodziców w podeszłym wieku, ale nie chce z nimi mieszkać. Ma klaustrofobię, gdyż w dzieciństwie ojciec za karę wsadził mu głowę w śnieg. Przesiaduje w kościele albo w bibliotece.
Dyrektor pracował kiedyś w radzie miejskiej; pewnego dnia wyszedł z biura, poszedł do parku i nigdy już nie wrócił ani do pracy, ani do żony i dzieci. Przepełnieniem miary było samobójstwo dorosłej córki, które uświadomiło Dyrektorowi również i to, że żona jest mu zupełnie obca. Gdy porzucił pracę i rodzinę, żona na kilka lat zamknęła go w szpitalu psychiatrycznym, w końcu został jednak zwolniony. Kiedyś miał pieniądze i samochód, teraz nie ma nic, włóczy się po ulicach z wózkiem z supermarketu. Nigdy jednak nie żałował. "Jak można żałować, że człowiek staje się wolny?" W odróżnieniu od Dyrektora, Bezrobotny zawsze był na dole drabiny społecznej - był prostym robotnikiem. Miał wypadek na budowie; nie dostał odszkodowania, bo pracował nielegalnie.
Heiner jest alfonsem, stręczycielem i paserem. Wyszedł z więzienia; twierdzi, że jest bardzo zdolny, ale nie chce mu się pracować - z własnej woli jest z "gromadą zasrańców". Jest alfonsem Leny; znęca się nad nią fizycznie i psychicznie, manipuluje nią, wykorzystując jej miłość i bezradność. Heiner podsuwa klientowi jedenastoletnią dziewczynkę; Mężczyzna twierdzi, że każdy facet marzy o seksie z nieletnią, że jest to normalne, a chory jest tylko ten, kto kaleczy dziewczynki...
Angelika ma niespełna osiemnaście lat. Jest uzależniona od narkotyków; zaczęła brać jako dwunastolatka. Prezent urodzinowy od rodziny dostała przed gwiazdką, "jakby nie dożyła". Większość jej kolegów już zmarła... Angelika ma dwoje dzieci. Pierwszy raz zaszła w ciążę mając czternaście lat, gdy zgwałcił ją wychowawca w poprawczaku; miała skrobankę. Chłopak Angeliki, Johan, też jest narkomanem. Jego ojciec alkoholik bił go, dlatego Johan jest agresywny wobec Aktora, który pije i przypomina mu ojca. Aktor ma niespełna czterdzieści lat. Wychował się w rodzinie zastępczej; biologiczna matka porzuciła go i całe życie czuje się porzucony. Po latach spotyka matkę, cieszy się na to spotkanie, ale nie mają sobie nic do powiedzenia. Aktor jest nie tylko uzależniony od alkoholu, ale również od narkotyków. Nie zrobił kariery, chce wrócić do domu na prowincji, ale nie ma pieniędzy na bilet. Z hali dworcowej wyrzuca go Bileter (a właściwie kasjer), imigrant z Polski. Jest zmęczony pracą na dwie zmiany - ma na utrzymaniu troje dzieci. Gdy w końcu Aktorowi udaje się kupić bilet, związany z podróżą stres paraliżuje go; gubi bilet. Bileter nie jest jedynym bohaterem sztuki o polskich korzeniach. Polka przyjechała do Szwecji zbierać jagody. Było ciężko, bolał ją kręgosłup, ale poradziła sobie. Jednak gdy skończyły się jagody, została prostytutką.
Bohaterowie Norena żyją na krawędzi: żebrzą, kradną, prostytuują się. Niektórzy nie wiedzą, ile mają lat. Są brudni, nieogoleni, chodzą w zniszczonych ubraniach. Nie są wpuszczani do kin ani McDonalda, dawni znajomi, a nawet krewni wstydzą się przyznać, że ich znają. Dyskryminują ich nawet lekarze. Znieczulenia nie dostaje również narkomanka, która poddaje się aborcji. Przekraczają wszelkie granice moralne, łamią elementarne zasady współżycia społecznego. Młody gwałci starą kobietę. Angelika w obecności kolegi wkłada do pochwy narkotyki, które chce przemycić. Kiedy Anna ma miesiączkę, krew cieknie jej po nogach, a ona nie czuje się zażenowana. Młody onanizuje się publicznie. Heiner mówi o ludziach z kręgu 3.0 "śmieci", choć sam do nich należy. Noren pisze w didaskaliach o Heinerze słowa, które można odnieść do większości bohaterów: "ciało i dusza pełne zasuszonych dziur od igieł strzykawki".
Większość bohaterów trafiła do Kręgu nr 3 z powodu narkotyków, alkoholu lub utraty pracy. Inni zostali usunięci na margines przez rodzinę lub sąsiadów, gdyż nie spełniali wzorców i norm przyjętych w swoim środowisku. Dyrektor spotkał w szpitalu psychiatrycznym ludzi, "którzy absolutnie tam nie powinni się znaleźć, ale nie pasowali do społecznych ideałów, albo zwyczajnie rodzina chciała się ich pozbyć". Z tego samego powodu Anna opuściła swoje mieszkanie. "... sąsiedzi chcą, żebym się wyprowadziła, bo nie przestrzegam godzin w pralni i nie ubieram się tak, jakby oni chcieli".
Ukryj streszczenie