Artykuły

"W 80 dni dookoła świata" w reż. Jacka Andruckiego w Teatrze Dramatycznym w Płocku. Pisze Rafał Kowalski w Gazecie Wyborczej - Płock.

Reżyser najnowszego spektaklu w płockim Teatrze Dramatycznym postanowił skroić powieść Juliusza Verne'a na miarę wszystkich. W rezultacie w pełni nie zadowoli nikogo, co nie znaczy, że stworzył rzecz nieudaną.

Pod koniec inscenizacji "W 80 dni dookoła świata" aktorzy stają się krytykami. Rzucają się na kieliszki z winem i z użyciem zwrotów ze Słownika Wyrazów Obcych odegrane przedstawienie mieszają z błotem. Gdy jednak pojawia się jego twórca, podbiegają doń i prawią mu "ochy" i "achy". No i co po czymś takim recenzent ma napisać o spektaklu? Skrytykuje, to powiedzą, że bierze odwet za aluzję. Pochwali - pokiwają głowami ze stwierdzeniem, że gość chce się przypodobać i nie ma własnego zdania.

Cóż, dziennikarz bez dystansu do siebie i z pragnieniem zadowolenia wszystkich, nie jest prawdziwym dziennikarzem. Dlatego ubawiony aluzją napiszę: "W 80 dni dookoła świata" w reżyserii Jacka Andruckiego trudno jednoznacznie ocenić: "zły" lub "dobry".

Tę powieść Juliusza Verne'a, wywołującą wypieki głównie u dorastających chłopców, reżyser ambitnie postanowił zaadaptować dla każdego widza. Upadki agenta Fiksa (dobrze obsadzony Mariusz Pogonowski, podobnie jak Szymon Cempura w roli Fileasa Fogga), "japońskopodobna" wymowa aktora teatru z Kraju Kwitnącej Wiśni (Jacek Kołodziej) czy szalona bieganina Indian i Hindusów, to zapewne ukłon w stronę najmłodszej publiczności. No i obecne podczas premiery dzieci zaśmiały się kilka razy. Generalnie jednak to nie jest spektakl dla nich. Gościnnym obsadzeniem 23-letniego Michała Wulczyńskiego (absolwent Studium Aktorskiego im. Stefana Jaracza w Olsztynie) w roli gapowatego służącego Passpartout, Andrucki, jak mniemam, chciał puścić oko do młodzieży. T-shirt, trampki, stwarzanie pozoru bardziej chłopaka z ulicy niż zawodowego aktora... Chodziło pewnie o to, by z kimś takim utożsamiał się niejeden gimnazjalista na widowni.

Bodaj najlepiej podczas spektaklu bawi się dorosła publiczność. To dla niej reżyser ubrał Magdaleny Bogdan i Tomaszewską w kuszące stroje artystek kabaretowych, by razem z konferansjerem (gościnnie Adam Biernat) wytańczyły i wyśpiewały piosenkę o bohaterskim Foggu. Polecił Jackowi Kołodziejowi (tym razem jako nakrytemu w "domu uciech" prefektowi policji) biegać po scenie tylko w ręczniku i kapeluszu. Nadał Hindusce Audzie (Dorota Cempura) cechy kobiety wciąż spragnionej mężczyzn. Zaś agentowi Fiksowi, gdy ten z triumfującym uśmiechem wypowiada zdanie "mam tego ptaszka w garści", zasugerował włożenie dłoni do kieszeni spodni. Coś czuję, że ta ostatnia scena zacznie żyć własnym życiem. No i tylko dorośli potrafią uchwycić zabawne zderzenie angielskiej flegmy i brytyjskiego sztywniactwa z rzeczywistością.

Po "Mmaa", to kolejny w tym sezonie spektakl Teatru Dramatycznego, w którym aktorzy grają kilka ról jednocześnie. I radzą sobie. Począwszy od drugoplanowych kreacji Katarzyny Wieczorek (chyba za mało wykorzystywana aktorsko w naszym teatrze), poprzez naprawdę zabawnych Kołodzieja i Łukasza Mąkę, po najlepszego w całym spektaklu Krzysztofa Bienia. Na wysokości zadania staje też Zdzisława Bielecka-Piórkowska w epizodzie szefowej "domu uciech" i z tekstem: "Tylko słońce wschodzi za darmo".

Warto podkreślić prostą, lecz pomysłową scenografię Bogusława Cichockiego. Niełatwo przecież na jednej scenie oddać podróż dookoła globu. Zwłaszcza jeśli płocki teatr - z powodu cięć budżetowych - oszczędza właśnie na scenografii.

Podsumowując, ten lekki spektakl niewielu widzom spodoba się jako całość. Kilka razy zaśmieją się najmłodsi, innym razem młodzież, najczęściej dorośli. Skoro tak, może warto zorganizować więcej przedstawień popołudniowych "W 80 dni dookoła świata"? Póki co bowiem, spektakl ma być grany głównie w godzinach porannych.