Wiecznie żywy problem
Trzyaktowa komedia Włodzimierza Perzyńskiego "Dziękuję za służbą" datuje się z 1923 roku. Scenicznie, odznacza się żywą akcją i dowcipnym dialogiem, jak wszystko, co wyszło spod pióra autora "Lekkomyślnej siostry". Problem zasadniczy nie jest, przedawniony; zawsze będą ofiary niedobranych małżeństw, ofiary egoizmu współmałżonka, znoszące swoje podporządkowanie "dla dzieci" i zdające sobie sprawę z bankructwa życiowego w momencie, gdy odchowane dzieci idą z domu swoją własną, odmienną drugą. Następuje wówczas nie tylko konflikt między pokoleniami, ale i głębokie zranienie instynktu rodzicielskiego. Zwykle na odbudowanie własnego życia bywa za późno. Perzyński jednak stworzył sytuację, w której bohaterka jeszcze w szczęściu odżywa.
Komedia, wystawiona przez Teatr Aktora w reżyserii W. Wojteckiego, grana jest dobrze. Obsada należyta, wystawa staranna (mimo że reżyserowi w niedzielę ukradziono z garderoby nowy garnitur marynarkowy). R. Pawłowska (doskonała) i K. Dygatówna stwarzają postacie żywe i obmyślone; tak samo Z. Rewkowski oraz W. Wojtecki, a także szczery i naturalny B. Doliński i w epizodziku wstępnym debiutantka Ewa Larys. Bez zastrzeżeń co do gry, można by raczej życzyć sobie pod względem reżyserskim lekkiego stonowania w ujęciu postaci prof. Granowskiego i nieodrodnej w egoizmie jego córki Dzidzi; mniej ostro grani, będą prawdziwsi życiowo. Również na wyrównaniu charakteryzacji zyska prawdopodobieństwo sytuacji między Anną i amantem Wiązowskim. To są drobiazgi, łatwe do wyrównania, jeżeli reżyser i aktorzy z nami się zgodzą.
Doskonała dekoracja J. Smosarskiego, zwłaszcza do 1 i 3 aktu.
Komedia powinna mieć powodzenie; w położeniu emigracyjnym konfliktów między pokoleniami nie brak.
[data publikacji artykułu nieznana]
