"Sublokatorka" to farsa, nie groteska
Gdybym, jak p. St. Zięciakiewicz, był reżyserem "Sublokatorki", wesołej farsy Adama Grzymały-Siedleckiego, która przez wiele lat nie schodziła z afisza w Warszawie, gdybym tyle, co on, pracy włożył w przycięcie sztuki, aby umożliwić przedstawiania objazdowe, to bym powiedział p. E. Chudzyńskiemu, grającemu role młodego dziwaka-lekarza:
"Nie ma co się zgrywać. Nie szarżować, ale stworzyć typ. To nie groteska; sztuka sama przez się tętni życiem, pełna jest komicznych sytuacji i dobrych dowcipów. W szarży ginie 3 akt; taki styl przeszkadza grać zalotnej wdówce p. H. Korczak, która musi do szarży się zniżać w interesie akcji, a to zdolna charakterystyczna i już nieraz pokazała, że grać potrafi (np. w "Majstrze i czeladniku"). Groteska la longue jest męcząca i wygląda po amatorsku. Publiczność i tak się będzie śmiała, bo sztuka tego warta. Jeśli nie dla mnie, to niech pan to zrobi dla Grzymały-Siedleckiego, starszego kolegi po piórze".
Zaś p. M. Ossowskiej: "Dziecko drogie, po każdej kwestii nie trzeba nieruchomieć, tylko starać się brać udział w grze reszty zespołu. Tego wymaga prawdziwy teatr. Bóg dał pani tyle wdzięku i takie warunki sceniczne, tak panią wszyscy lubimy, że warto się przemóc".
P. W. Mirecki w roli zamaszystego porucznika był naturalny, prosty i narzucał sztuce przez cały czas tempo, co jest niewątpliwą zasługą. Sekundował mu zupełnie dobrze p. F. Stawiński, jako ordynans. Przykład należytej obsady ról.
Świetny był p. J. Bzowski w epizodzie 1 aktu, jako lekarz wojskowy. Nie dodać, nic ująć. Stary aktor pokazał lwi pazur.
Dekoracje p. J. Smosarskiego - jak zawsze - ładne i celowo pomyślane.
Całość była oklaskiwana, równie jak poszczególne kwestie i momenty. Aktorzy dzielili się tu zasługą z autorem. Z prowincji dochodzą głosy, że przedstawienie się podoba. To dobrze, bo objazdy ważniejsze, niż Londyn. Do podkreślenia na korzyść zespołu: dobrze opanowane teksty i wartkie tempo gry.
[data publikacji artykułu nieznana]
