Artykuły

"Tango" w reż. Mateusza Przyłęckiego w Teatrze Współczesnym w Szczecinie. Pisze Agata Pasek w Portalu Regionalnym Stetinum.pl

Sterylna, biała scenografia, brak obfitości rekwizytów i gadżetów, którymi Mrożek tak uwielbiał otaczać swoje postaci. Kostiumy - współczesne, jednolite, gdyby nie ich zieleń na białym tle - prawie niezauważalne. Z daleka widać, że reżyser podjął wyzwanie i ruszył w tan z mistrzem.

Już na samym początku pojawia się kilka nietypowych elementów, jak sztuczny, sitcomowy śmiech, pojawiający się w niespodziewanych momentach, który narzuca widzom dystans. Mamy do czynienia z farsą, która pozostaje nią nawet w dramatycznym finale. Przyłęcki nie dyskutuje z przekazem, poddaje mu się bezspornie, wpadając momentami w pułapkę formy, od której tak starał się nas uwolnić pisarz. Na scenie łamanie formy staje się nową formą.

Gra w butelkę, i utwór "Przeleć mnie" w magnetofonie nie rażą tak jak bezwstydna gra w karty u Mrożka. Chaos, który jest tematem głównym "Tanga" odnosi się na scenie wyłącznie do postaci, w których głowach rodzą się eksperymenty, potrzeby i dylematy. Z wyjątkiem Edka, granego przez znakomitą Beatę Zygarlicką, postaci są wiernymi kopiami "mrożkowych" wzorów sprzed dziesiątek lat. Są w wiecznym konflikcie między konformizmem, anarchią, szukają idei i odpowiedzi na odwieczne pytania. Postacią wyróżniającą się na scenie jest Artur, grany przez świetnego Macieja Litkowskiego, którego determinacja w dążeniu do ładu i kontroli, a przez to do władzy, doprowadza do śmierci. I to śmierci z rąk genialnie wyobcowanego i prostackiego Edka, który przejmuje władzę nad życiem reszty domowników.

"Tango" Przyłęckiego miało odbiegać od konwencji, znosić ją, na rzecz teatralizacji i uwspółcześnienia. O odwrocie nie ma tu mowy, o namiętnym, pełnym wyzwań tańcu, również. "Tango" we Współczesnym jest raczej spokojnym tańcem-przytulańcem z kilkoma niezłymi piruetami. Ale choćby dla samych piruetów - warto!