Kabaret szalony á la Witkacy
Teatr kaliski ma teraz trzy sceny: dużą, kameralną i kabaretową Cafe Scena na foyer. I na niej to dzieją się za sprawą Witkacego rzeczy doprawdy wielce zwariowane i niezwykle.
Cały teatr został przemeblowany. Tam gdzie jest wejście dla widzów znalazła się na podwyższeniu schodów - scena, widzowie usytuowani zostali w trzech rzędach wzdłuż foyer. A akcja spektaklu rozgrywa się wszędzie: na scenie, wśród rzędów dla publiczności i na zasadzie teatru cieni z trzech stron widowni. Najzabawniejsza jest sama introdukcja połączona z prezentacją surrealnie-groteskowych postaci. Zwariowanego matematyka, jego wjeżdżającej na rowerach i hulajnogach rodzinki, niesamowitego ojca-myśliwego. Nadal zabawne są chwyty teatralne á la Witkacy. Włączenie do sztuki didaskaliów i komentarzy filozoficznych, zastąpienie monologu piosenką oraz mnożenie w nieskończoność absurdalnych zdarzeń i sytuacji.
Swój kabaret metafizyczny według Stanisława Ignacego Witkiewicza - Witkacego zbudował Jan Nowara na kanwie "Tumora Mózgowicza" oraz kompilacji rozmaitych innych tekstów z jego sztuk, powieści i juweniliów małego Stasia. I jako kabaret formy to się sprawdza, także dzięki wpadającej w ucho muzyce i piosence, bogactwie akcji i absurdalnego humoru. Jako spektakl konkretnej sztuki teatralnej trochę mniej. Bo, trzon dramatyczny konfliktu, ów spór między Greenem a Tumorem, został tu zatarty. A metafizyczny sens istnienia i tworzenia doprawdy jest niejasny i pogmatwany. Zabawne są natomiast postacie, zdarzenia i sytuacje.
Z licznej obsady aktorskiej spektaklu szczególnie pozostaje w pamięci wielce obiecująca debiutantka Ewa Szumska w roli perwersyjnej Izi, tajemnicza Rozhulantyna - Małgorzaty Andrzejak, Józef - myśliwy - Jerzego Górnego oraz demoniczny Tumor - Piotra Szulca. Na dobro tego spektaklu zapisać też trzeba zgrabnie zorganizowaną przez Marka Mikulskiego przestrzeń sceniczną oraz muzykę.
