Szlagier o 19.15
NOWY rok i jaki dobry początek! Cóż z tego, że nie warto wołać: oby tak dalej!, bo niby: co dalej i: gdzie... Ale na pewno warto bić brawa Współczesnemu za to, że dostarcza tyle radości! Że pozwala na śmiech szczery i na satysfakcję obcowania z prawdziwą sztuką teatru, że bawi, relaksuje i przywraca wiarę w warszawską Melpomenę. Jesteśmy oto w malutkiej salce na Mokotowskiej. Niby jak zawsze, a inaczej. Spektakl rozpoczyna się nie o 19, a o 19.15. Ten kwadrans spóźnienia to sygnał. Dla jednych ostrzeżenie, dla innych zachęta. Dla dyrekcji powód do tłumaczenia się przed widzem, przyzwyczajonym tu do tzw. ambitniejszego repertuaru. No i okazja do przypomnienia, że były lepsze czasy.
Były. Współczesny miał małą scenę, na Czackiego (gdzie dziś ledwie wspomnienie po "Kwadracie") i grał tam Musseta i Williamsa, Cwojdzińskiego i Pirandella, Becketta i Zapolską. Teraz dla tego nurtu repertuarowego musi w swojej starej budzie na Mokotowskiej uruchamiać scenę na scenie. Tę właśnie o 19.15.
Jednym śmieszno, innym smutno. Niektórym żal, że najciekawszy warszawski teatr dusi się, podczas gdy słabeusze rozpychają się wygodnie. I pomyśleć: jakiż piękny byłby to adres: Czackiego - 19.15. Po ,,Kwadracie" został tylko dawnych wspomnień czar, cóż więc stoi na przeszkodzie?
Coś stoi, skoro grają bez nadmetrażu, na Mokotowskiej. I to jak grają! Tekst Ayckbourna, o którym pisze się - nie bez racji - że jest najbardziej pomysłowym autorem naszej doby, to komedia omyłek Qui pro Quo. W sześciokącie. Trzy razy on i ona. Wszyscy w tarapatach, które sobie sami gotują. Węzły gordyjskie i zręczne tricki na ratunek. Sytuacje nie do naprawienia i happy endy. Wszystko na raz. Wszystko na krzyż. Napisane błyskotliwie i świetnie przetłumaczone przez nieodżałowanego Kazimierza Piotrowskiego, który nie skąpił aforyzmów, maksym i kalamburów. Symultaniczna nazwa i symultaniczny śmiech.
Maciej Englert zagrał tę sztukę samymi atutami. Kucówna (gościnnie) i Wołłejko, Lipińska i Kowalewski, debiutująca (z powodzeniem!) Beata Poźniak i Michnikowski. Koncert. A każda z ról zindywidualizowana, każda z par namalowana inną kreską. Ci dystyngowani, ci młodzieżowo rozchełstani, ci znowu śmiesznie nuworyszowscy. Mieszanka jest wybuchowa. Naprawdę. Englert nie marnuje żadnej sekundy, rozgrywa rzecz brawurowo, z pomysłami nie od parady. Zobaczcie koniecznie! Szlagier!
A jeśli usłyszycie napuszone sądy zza węgła: co to za szlagier, mieszczańska zabawa i tyle, mało warta komedyjka - śmiejcie się także z tego!
