Śmiech dla śmiechu
Wojciech Pokora od kilku lat konsekwentnie w Polsce wystawia angielską farsę "Mayday". W warszawskim Kwadracie również zagrał w tej sztuce. Nie widziałem innych realizacji, ale po krakowskiej sądząc, ma rękę do angielskich sztuk "dobrze skrojonych".
Współczesna farsa angielska nie ogranicza się już tylko do podwójnych układów damsko-męskich. Repertuar chwytów znanych od lat w obrębie gatunku zdaje się wyczerpał. Ray Cooney świadom tych ograniczeń dotychczasowe układy farsowe wzbogacił i skomplikował o układ męsko-męski. I już nie można się dziwić; że w Londynie szła ona w jednym tylko teatrze osiem lat bez przerwy. Ba, gdziekolwiek na scenie pojawi się "Mayday" wzbudza salwy śmiechu. W poznańskim Teatrze Muzycznym było tak samo.
Farsa jak na sztukę "dobrze skrojoną" przystało, wymaga wirtuozerii aktorskiej. Oparta na skomplikowanej intrydze doprowadzonej wręcz do absurdu sytuacji, słownym dowcipie, musi mieć swoje tempo i nerw. Wiele z tych cech posiada realizacja krakowska, zwłaszcza w obsadzie męskiej. Niestety, zdecydowanie najsłabsze są panie stosujące grepsy rodem z teatrzyków rewiowych międzywojnia.
Im bardziej chcą być śmieszne, tym mniej śmieszą. Odwrotnie panowie, zwłaszcza Tadeusz Wieczorek w roli inspektora Porterhouse. Świetni byliby również Krzysztof Bochenek (główny bohater, pan Smith) oraz Łukasz Żurek (Stanley Gardner), gdyby przez całą sztukę utrzymywali się w reżyserskich ryzach, a nie ulegali widowni, która zachęcała ich momentami do lekkiej szarży. Publiczność kolejny raz dowiodła, że uwielbia farsy i komedie, że brakuje jej śmiechu na co dzień i w życiu, i w teatrze. Nikt już nie może powiedzieć, że przyszła do teatru impresaryjnego na gwiazdy, które w tym spektaklu przecież nie występują. Przyszła się pośmiać.
