Na miarę Anatewki
"Skrzypek na dachu" w reż. Artura Hofmana w Teatrze Muzycznym w Poznaniu. Recenzja Stefana Drajewskiego w Głosie Wielkopolskim.
Film sprawił, że musical "Skrzypek na dachu" kojarzy się nam z rozmachem i wielką przestrzenią. Tymczasem Anatewka była małym, prowincjonalnym, miasteczkiem. Życie toczyło się w nim sennie, a bohaterów oglądamy w bardzo kameralnych sytuacjach, najczęściej w układach dwójkowych lub trójkowych. Są tylko trzy duże sceny zbiorowe: w karczmie, weselna i wyjazd z Anatewki. Paradoksalnie więc, ciasna przestrzeń poznańskiego Teatru Muzycznego sprzyja musicalowi.
Reżyser, Artur Hofman, skupił się właśnie na kameralnych scenkach, które układają się kalejdoskopowo. Zostały one tak pomyślane, by pokazać złożoność sytuacji, że do tej zapadłej mieściny na rubieżach też dochodzą nowinki, że tradycja ustępuje naporowi tego co nowe i inne. A że wszystkie te "plagi" dotykają rodziny mleczarza Tewje? Cóż, był w tym miasteczku najbardziej otwarty.
Odtwórcą roli mleczarz był na premierze Włodzimierz Kalemba. Rewelacja. Kalemba zbudował bardzo wiarygodną postać żydowskiego domorosłego mędrka, operując bardzo oszczędnymi środkami aktorskimi, chociaż w tym przypadku łatwo o przerysowanie (niestety, przytrafiło się paru odtwórcom zwłaszcza męskich ról). Włodzimierz Kalemba urzekał też swoim głosem - mocnym, a zarazem pełnym łagodności i dobroci. Kiedy rozmawiał z Bogiem, wierzyło się, że naprawdę rozmawia. Kalemba niewątpliwie przyćmił swoich scenicznych partnerów, chociaż słowa uznania należą się córkom: Lucynie Winkel (Cejtl). Marzenie Małkowicz (Hudel) i Joannie Waluszko (Cahwa).
Wielkie barwa należą się także tancerzom, którzy znakomicie wypadli w bardzo trudnym tańcu z butelkami. I jeszcze jeden ukłon, tym razem w stronę orkiestry, która pod czujnym okiem Jacka Bonieckiego grała bardzo lekko, ze smakiem.
