Artykuły

Gdy ktoś mnie pyta, co teraz robię, to mówię, że horror dla dzieci. Ale bez okrucieństwa i przemocy - żartuje Joanna Braun, scenografka najnowszego spektaklu Białostockiego Teatru Lalek. Premiera "Koraliny czyli wojny o światy" - już w sobotę, 28 maja

Premiera "Koraliny czyli wojny o światy" - już w sobotę, 28 maja. To gratka dla wszelkich miłośników prozy Neila Gaimana, autora komiksów, literatury science fiction i powieści, m.in. "Gwiezdnego pyłu".

"Koralina" dwa lata temu została sfilmowana w technice animacji 3D, dwa lata temu też doczekała się adaptacji teatralnej w Gdańskim Teatrze Miniatura. I w Gdańsku, i teraz w Białymstoku, spektakl wyreżyserował Włodzimierz Fełenczak. Reżyser, niegdyś związany z białostockim teatrem, twórca m.in. głośnego i obsypanego nagrodami widowiska BTL "Niech żyje Punch!" wybrał "Koralinę", bo to książka magiczna.

- Jest poświęcona najtrudniejszemu momentowi, w którym przechodzimy z dzieciństwa w dorosłość - mówi Fełenczak. - Koralina porównywana jest z "Alicją w krainie czarów", moim zdaniem niesłusznie. Raczej trzeba porównywać ją z Sierotką Marysią, albo Pippi Langstrump. To postaci dziewczynek, które nie boją się iść dalej, badają świat i odkrywają go non stop na nowo, a z czasem akceptują dorosłość.

Koralina mieszka w wielkim domu - razem z rodzicami, klownem oraz dwiema ciotkami, aktorkami, niegdyś grywającymi szekspirowskie role. Dom ma wiele zakamarków, a że Koralina się nudzi, myszkuje po pokojach. Któregoś dnia odkrywa tajemnicze drzwi. Przechodzi nimi do innego świata, będącego odbiciem tego realnego. Wkrótce zaczynają się kłopoty, bo alternatywna przestrzeń tylko z pozoru jest piękniejsza i lepsza. W rzeczywistości ów drugi świat jest karykaturą ukrytych pragnień, niebezpieczną pułapką, pełną dziwnych stworów i lęków.

- "Koralina" jest tekstem niezwykłym. A to dlatego, że strasząc - uczy. To taki przyspieszony kurs dorastania dzieci, pokonywania swoich lęków. W sumie horror dla dzieci, ale bez przemocy, raczej uchyleniem drzwi w stronę świata dorosłych - mówi scenografka Joanna Braun.

Andrzej Komorowski, odpowiadający za ruch sceniczny, dodaje: - Kiedy jest w nas wewnętrzne dziecko, mamy wrażliwość i świeżość - jak one właśnie. Póki ta spontaniczność jest w nas, niczym nie blokowana - jesteśmy żywi, dziecięcy, nawet mając lat 60. Ten spektakl jest dla wszystkich, również tych dorosłych, którzy może przypomną dziecko w sobie. Staramy się prowadzić widza poprzez różne, bardzo wciągające światy, fundujemy sobie i widzom przygodę. Po to, by dowiedzieć się kim naprawdę jesteśmy.

Fełenczak starał się być wierny Gaimanowi. Ale akcję spektaklu przeniósł do swego ukochanego Sopotu. - To miasto ma niesamowitą architekturę. Gdy widziałem różne ilustracje do "Koraliny", te tajemnicze domy, pomyślałem właśnie o Sopocie - mówi reżyser. W spektaklu aktorzy grają w żywym planie, jest też mnóstwo lalek - kukieł, pacynek, lalek na szczudłach - tworzących fantastyczną rzeczywistość na granicy światła i ciemności. Sporo ma być czarnego teatru, klimatu burleski, a nawet niemego kina.

Autorem muzyki do przedstawienia jest Czesław Wrzos. Występuje w nim niemal cały zespół teatru, m.in. Ryszard Doliński, Łucja Grzeszczyk, Sylwia Janowicz-Dobrowolska, Jacek Dojlidko, Artur Dwulit, Krzysztof Pilat.

Premiera - w sobotę o godz. 18. A pół godziny przed nią w teatrze rozpocznie się wernisaż wystawy "Ilustracje" Dagmary Matuszak. Jeden z rysunków tej polskiej ilustratorki, malarki i autorki komiksów tak się spodobał Neilowi Gaimanowi, że zaproponował Matuszak zilustrowanie poematu "Melinda". Powieść ukazała się w USA w 2004 roku, a rok później w Polsce. W grudniu 2007 w USA ukazało się wydanie kolekcjonerskie książki Gaimana "Anansi Boys", w całości zaprojektowane i zilustrowane przez Dagmarę Matuszak.

Po sobotniej premierze w siedzibie teatru jego zespołowi zostanie także wręczona nagroda za popularyzację polskiej kultury teatralnej za granicą w 2010 roku. Nagrodę przyznał Zarząd Polskiego Ośrodka Międzynarodowego Instytutu Teatralnego ITI.