Naiwna diagnoza?
Spektakl Teatru KTO z Krakowa zyskał tylu zwolenników, co przeciwników. Jest więc szansa na małą dyskusyjkę o "Cinema" - przedstawieniu o chorych na wideomanię.
Scena Teatru Polskiego. Pośrodku trzy stoły a na nich lampki i śpiący aktorzy. Wstaje spieszny, stereotypowo pokazany poranek - padają pytania o godzinę, dzień, miesiąc, ktoś się ubiera, robi poranną toaletę, makijaż. Niestety, to dziś nudzi nie tylko w życiu, ale także w teatrze.
Scenę poranka przebija jednak następna, zbudowana na zasadzie pastiszu, odnosząca się do najsłynniejszych motywów filmowych (ciekawa ilustracja muzyczna). Przestaje nagle razić poziom gry aktorskiej (jest niezła), cieszą niektóre wiązania inscenizacyjne. Spektakl nabiera tempa...
Niestety znów panowanie nad sceną przejmuje bolesny stereotyp. Jest więc amant i gospodyni domowa. On kiczowaty, ona nieciekawie ludzka (gniecie ciasto, drapie się po głowie, dłubie w zębach). Napięcie spektaklu spada. Aktorzy grają w absolutnej ciszy (nieme kino). Zmagają się z tą ciszą. Przegrywają z nią. Robi się nudno. Dłużyzny w teatrze są mniej strawne niż te w filmie.
Ale oto i spektakl, i niektórzy przysypiający widzowie ożywiają się. Aktorzy improwizują, dość udanie, na temat "Deszczowej piosenki". Jest znów zabawnie i do tego mokro. Ale przywołany szlagier filmowy (zdaje się, że wbrew intencjom twórców przedstawienia) raczej budzi małą tęsknotę za pogodnym, wielce nieskomplikowanym musicalem, niż go ośmiesza.
Finał. Wideo-, tele-, kinomanka zostaje "wypluta przez machinę filmową" - tkwienie w świecie iluzji, nienaturalnie pobudzone emocje, narastająca sprzeczność między prawdziwym i celuloidowym życiem, powodują, że kobieta rzuca się z okna-ekranu.
Diagnoza KTO wydaje się trafna, tyle że naiwna, i niezbyt rzetelna teatralnie. Przypomina więc raczej znachorską rozpiskę niż orzeczenie lekarskie. Rodzi się też pytanie o to, kto tej diagnozy potrzebuje, a komu jest ona stawiana?
