Witkacy na skraju wyczerpania nerwowego
Wyśmienity spektakl, nie tylko dla honoru domu, bo przecież Studio nosi imię Stanisława Ignacego Witkiewicza. "Obrock" to przede wszystkim gęsty zapis niepokojów Witkacego, oparty w głównej mierze na tekście "Matki", w którym wampiryczne stosunki syn-matka oplata wielokierunkowa sieć innych uzależnień. Forma przedstawienia odchodzi od teatru psychologicznego, mamy w nim do czynienia z licznymi przypadkami transgresji, aktorzy (Irena Jun i Jarosław Gajewski) przejmują od siebie role, zamieniają się postaciami, wchodzą w role innych postaci (służąca Dorota, organizator odczytu), a ich reakcje przybierają często monstrualny, celowo nieadekwatny lub nawet upiorowy charakter. Kiedy Irena Jun wybucha nagle jasnym, głośnym śmiechem w chwilach najmniej stosownych, wprowadza tym sposobem reakcji nastrój zagrożenia, mrocznej niespodzianki, która czyha za każdym słowem i gestem.
Irena Jun osiąga w tym spektaklu wyżyny mistrzostwa. Nie próbuje udawać ani dzierlatki, ani kwoki, a jednak stwarza sugestie wielości istnienia, potencji tych postaci, ich skrytej energii. Kiedy wspomina jako Matka swoje dawne niewykorzystane talenta artystyczne, zachowuje się jak klasyczna pani z pretensjami, lekko wydyma wargi, miesi się w sobie, przewraca oczami, aby po chwili przerażać jako nieszczęsna alkoholiczka albo bezwzględny syn-wampir. Jej partner, Jarosław Gajewski, celowo zakłóca rytm swojej przemiennej osobowości, przerywany nagłymi ewolucjami tanecznymi, ascetycznym skupieniem i wybuchami nerwicowca. Kiedy krąży niczym ranne zwierzę po klatce sceny, sugeruje klaustrofobiczne uwięzienie, buduje psychozę zaszczutej ofiary. W końcowym monologu mierzy się z całym światem. To Wielka Improwizacja Witkacego, marzycielska próba stworzenia trzeciej drogi pomiędzy totalitaryzmami i zagrożeniami czasu, który zmierza do upodrzędnienia jednostki. Pochwała indywiduum jest pokazem przerażenia artysty w obliczu nieuchronnej klęski sztuki.
To nie jest łatwe, miłe przedstawienie, dużo tu oskarżeń pod adresem znieprawionego świata i małości człowieka, dużo psychicznej męki i katuszy, a jednak przebija przez nie namiętna wola ocalenia. Wielkie przedstawienie, na miarę sceny Szajny i Grzegorzewskiego.
