Więcej takich "Ławeczek"
Aleksander Gelman, jeden z czołowych współczesnych pisarzy radzieckich, znany jest polskiemu widzowi głównie z głośnego filmu "Premia" i innych "produkcyjnych" tematów. Ale ten były ślusarz, pracownik fabryki pończoch, kapitan Armii Czerwonej, tokarz i budowlaniec był również współpracownikiem wielu lokalnych czasopism. Umiejętność portretowania zwykłego, codziennego życia nie jest wcale rzeczą łatwą. Jego ostatnie sztuki, teatralne dowodzą bezsprzecznie, iż Gelman tę umiejętność posiada.
Na polskich scenach pojawiły się ostatnio "Sami ze wszystkimi" (Scena na Piętrze w Poznaniu) i "Ławeczka" Teatr Powszechny). Ten drugi spektakl mamy możliwość obejrzeć we Wrocławiu w ramach kalamburowego cyklu "Wielkie kreacje". To nie przypadek chyba, że sztuka ta została zrealizowana w jednym z najlepszych współczesnych polskich teatrów. "Powszechny" w Warszawie (kierowany przez Zygmunta Huebnera) doborem repertuaru i poziomem realizacji trafia idealnie w gusta publiczności i wymagania krytyków. "Ławeczka" wyreżyserowana przez Macieja Wojtyszkę została ustawiona tak, iż praktycznie zlokalizować ją możemy w każdym parku (bez względu na szerokość geograficzną).
Dwójka bohaterów to ludzie podobni do nas, pełni pozornej pewności, lęku, zwykłych kłopotów i marzeń - usiłujący odnaleźć dla siebie chwile "szczęśliwego zapomnienia". To, że spektakl tak silnie przemawia do widza jest zasługą (poza reżyserią Wojtyszki i udanym przekładem Koeniga) wspaniałej gry aktorów, dzięki którym degustujemy jeden z najlepszych dziś dialogów teatralnych. Janusz Gajos po raz kolejny dowiódł, iż jest jednym z najlepszych na najwyższej ławce naszego krajowego teatralnego parku. Doprawdy warto się oddać takiemu oszustowi i uwodzicielowi. Nie dziwi zatem postawa Wiery świetnie zagranej przez Joannę Żółkowską i bijącej brawa widowni.
