No to cyrk
Od dawna już przyglądam się działalności Andrzeja Strzeleckiego. Autora i reżysera, który konsekwentnie łączy w swej praktyce teatralnej zainteresowanie kabaretem, nadscenką, komedią muzyczną. Strzelecki od czasów "Kura" i programów telewizyjnych cieszy się opinią twórcy dalekiego od szablonowych i banalnych rozwiązań. Stara się niejako nobilitować formy "niższe", aby za ich pomocą - wypowiadać niepokoje i problemy całkiem współczesne. Tak też jest w przypadku "Clownów". Strzelecki-reżyser organizuje kilkadziesiąt minut zabawy, utrzymanej w stylu parodii konwencji cyrkowych błazenad. Podobny efekt mógł osiągnąć jedynie pracując ze studentami PWST. Sprawność fizyczna, zmysł humoru, tonacja współczesnej zgrywy zaprezentowane przez wykonawców: Andrzeja Baumana, Witolda Bielińskiego, Piotra Furmana, Mieczysława Morańskiego, Dariusza Odiję i Bogdana Szczesiaka każą widzieć w nich utalentowanych następców kabaretu "Koń", także dzieła aktorskiej młodzieży. Nie wiadomo, jakie będą losy odtwórców ról clownów. Byłoby jednak szkoda, gdyby kapitał ich zdolności został zmarnowany przez ogarnięte kryzysem teatry. Wykonawstwo i reżyseria zasługują na pochwały. Sama zaś sztuka "Clowni" jest raczej wprawką dramatopisarską, gdzie dobre dowcipy sąsiadują z rzucaniem się na tematy dawno przeżyte i przeżute. Najgorsza jest w "Clownach" literatura, charakteryzująca się natręctwem metafor, niewiarą w inteligencję widzów. Kto wie - może cyrk jako pretekst fabularny skłania do łatwych skojarzeń i wymęczonych uogólnień, może dowcipkowanie zamienia tragizm w aluzjon... Nie wiem. Ale chciałoby się, aby monologi clownów miały napięcie monologów z musicalu "Rząd chóru" lub ze sztuki "Komicy" (o szkole estradowców). Nie jest to bowiem budujące, kiedy teatr powiela mankamenty rzeczywistości i o łopatologię łatwiej niż o łopatę.
