Ciężkie "Przypadki"
"Przypadki Pana von K." w choreogr. Ewy Wycichowskiej Polskiego Teatru Tańca z Poznania. W Łodzi obejrzała Renata Sas z Expressu Ilustrowanego.
W wielokulturowej Łodzi ten rok przyniesie 80 zdarzeń związanych z tradycją i współczesnością sztuki niemieckiej. Właśnie na scenie Teatru Nowego zaprezentowane zostały "Przypadki pana von K.", najnowsza inscenizacja Polskiego Teatru Tańca - Baletu Poznańskiego.
Dyrektor Ewa Wycichowska, niezapomniana primabalerina Teatru Wielkiego, jako autorka idei, choreograf i reżyser przedstawiła swoją wizję teatru tańca.
Inspiracją stały się "Listy" Heinricha von Kleista (1777-1811), jednego z największych poetów i dramatopisarzy niemieckich, postaci tragicznej, niespełnionej, kończącej młode życie samobójstwem, popełnionym wraz z kochanką. Przejmująca biografia człowieka od dziecka podporządkowanego wojskowemu drylowi (miał 14 lat, gdy trafił do armii), wciąż ocierającego się o śmierć, ponoszącego kolejne uczuciowe i zawodowe porażki (zbankrutował jako wydawca), miała się stać wizją ludzkich niespełnionych pragnień, dążenia do prawdy i poznania.
To, co odsłania scena, jest wizerunkiem udręczonego człowieka, przywołującego parę epizodów zżycia. Ekspresyjnie główną postać zagrał Janusz Stolarski. Aktor przekazuje tekst, ale wpisuje się także w sceniczny ruch, czy może raczej choreograficzny eksperyment.
- To mój artystyczny "List" do publiczności, to wołanie artysty, który w wyścigu do kariery, pieniędzy musi znaleźć swoją tożsamość - objaśniała Ewa Wycichowska.
"Przypadki pana von K" przypominają teatr awangardowy lat 70. Trudno odmówić doświadczonej artystce prawa do poszukiwań, wolę jednak jej choreograficzne opowieści, zwłaszcza że tancerze dali kilka, niestety bardzo małych, próbek swych niewątpliwych możliwości.
Oglądaliśmy teatr nazbyt epizodyczny i taniec (efektowny jeden duet) tylko zaznaczony ruchem Gdzieś zgubiły się propor cje między formą i treścią a do tego zagłuszyła je do dekafonia, która pełń funkcję muzyki do tej in scenizacji.
