Artykuły

PAWEŁ SZUMIEC opowiada o najnowszej premierze Teatru Ludowego w Krakowie, przedstawieniu Królik, Królik", czyli o powadze pod warstwą dowcipu.

Tytuł "Królik Królik" Coline Serreau wskazywałby, że tym razem robisz bajkę w Teatrze Ludowym...

- Ci, którzy tak sądzą, są w dużym błędzie, bo to jest zdecydowanie spektakl dla dorosłych.

Ale przyznasz, że Serreau jest w Polsce mało znana?

- Masz rację, a tytuł, choć sugeruje bajkę, jest po prostu imieniem i nazwiskiem tytułowego bohatera. I, rzecz jasna, nazwiskiem rodziny, w której się wychowuje.

Dodajmy od razu, że rodziny szczególnej, jak mnie zapewniałeś...

- To prawda. To historia, w której pod warstwą dowcipu kryją się problemy poważne i głębokie. Oto mamy obraz rodziny Królików - z pozoru normalnej i "poukładanej", gdzie ojciec pracuje, synowie studiują, uczą się, robią międzynarodowe kariery, córka żyje w szczęśliwym małżeństwie, druga ma świetnego chłopaka, itd., itd. W tej wielopokoleniowej rodzinie wszystko zdaje się być na swoim miejscu, z pozoru mamy do czynienia z realistycznymi zdarzeniami z życia Królików, gdzie dzieci, ale też i rodzice, zajmują się normalnymi, codziennymi sprawami zawodowymi i rodzinnymi. A jednak, w miarę rozwoju akcji, okazuje się, że każda z postaci skrywa jakąś tajemnicę i jakąś życiową porażkę: córki odchodzą od swych mężczyzn, synowie aktywnie działają w organizacjach terrorystycznych, ojciec traci pracę, a najmłodszy syn - tytułowy Królik - jest przybyszem z kosmosu. Na dodatek we Francji, w której dzieje się akcja sztuki, właśnie odbywa się pucz wojskowy, obalający dawny porządek. -

To zakrawa na pomieszanie z poplątaniem.

- Z pozoru tak się wydaje. A jednak to wszystko ma swoją logikę i sens. Startujemy w spektaklu z pozycji normalnej sytuacji życiowej, by znaleźć się w punkcie, w którym po odkryciu owych katastrof, okazuje się, że nic nie jest takie, jak się wydawało.

W spektaklu kryje się pytanie, czy można w życiu wszystko zaczynać od początku?

- I co dalej? Otóż wszystko zaczyna wracać do punktu wyjścia, czyli dzieci wracają do domu, w którym wszystko się zaczęło.

Czyli do normalnego domu?

- Tak, w którym postacią centralną jest Matka. Wokół niej te ludzkie planety krążą.

Dlaczego planety?

- Wchodzę w klimat głównego bohatera, Królika, który jest kosmitą. W tym szalonym świecie jest tylko jedna postać, wokół której te ludzkie planety krążą i ulegają jej sile grawitacji.

Czemu ta sytuacja służy i czemu służy postać bohatera -kosmity?

- Przede wszystkim pokazaniu przyczyn rozpadu rodziny na podstawie losów poszczególnych jej członków. A także pokazaniu celu, sensu powrotów do źródeł, do początków. Powrotu tam, gdzie jest Matka, gdzie przyciąga matczyna grawitacja. Gdzie tak naprawdę dla każdego z nas wszystko się zaczyna.

Czyli wygrywa tak zwana uporządkowana rodzina?

- Z pewnością można tutaj mówić o triumfie rodziny, jako zbiorowości złożonej z poszczególnych, nieraz skrajnie odmiennych losów. Ale w spektaklu kryje się też pytanie, czy można w życiu wszystko zaczynać od początku? Czy możliwe są powroty do punktu wyjścia, z którego startowaliśmy w tzw. dorosłe życie? Oczywiście nie odpowiadamy na te pytania, a finał przedstawienia powinien wszystkich mocno zaskoczyć. Jest nieco rewiowy i przewrotny. Bo rzecz cała jest komedią.

Pisaną z kosmicznej perspektywy...

- To prawda. Królik kosmita uczy się tego naszego świata, w którym, jak sam podkreśla, wynaleziono to, co najwspanialsze, czyli muzykę. Uczy się jego emocji i wartości, które nim rządzą. Wreszcie uczy się odróżniania dobra od zła. Przechodzi taką samą drogę jak każdy człowiek szukający swojej prawdy o świecie. Czy zatem naprawdę jest kosmitą? Oto jest pytanie.

**

Premiera "Królika Królika", spektaklu, do którego scenografię przygotował Marek Braun, kostiumy Jolanta Łagowska, muzykę skomponował Aleksander Brzeziński odbędzie się 9 marca o godz. 19 na Dużej Scenie Teatru Ludowego.