Artykuły

W niezwykłości podejmowanych przedsięwzięć Stary Teatr z Krakowa może się ścigać tylko z samym sobą. Inaugurując Warszawskie Spotka­nia Teatralne "Rękopisem znalezionym w Saragossie" Jana Potockiego, oszołomił rozmachem inscenizacyjnym, korowodem postaci, urodą kostiumów i rewelacyjną, wyrównaną grą. Ponad pół setki aktorów na scenie, 150 kostiumów, 3,5 godziny grania (całość z przerwami - 4,5 godz.), w czasie których widz, atakowany ze wszystkich stron widowni i sceny, zmuszony jest do poddania się magii teatru.

Nie bardzo wprawdzie wiadomo, kto czyim jest synem, kto właśnie umarł, kto się narodził i kto opowiada kolejną historię, ale nic to i - czy chaos świata można w ogóle ogarnąć rozumem? Awantury, miłostki, intrygi, przypowieści gonią jedna drugą w tempie przyprawiającym o zawrót głowy; mieszają się gatunki i style, więc cóż dopiero mówić o wątkach... Jeśli nawet gorączka wydarzeń na kilkanaście minut opada, ustępując miejsca refleksji, za chwilę koro­wód postaci rusza cwałem.

Stary Teatr wielokrotnie udowad­niał, że jest w stanie unieść każde zadanie. Teraz pokazał, że i takie karkołomne również. Ogromny ze­spół - niezwykle wyrównany. Mło­dzi aktorzy w poważnych rolach ra­dzą sobie znakomicie, a asy w miniscenkach tworzą prawdziwe kreacje. Jakby to pajacowanie w transie dodawało wszystkim skrzy­deł. Jerzy Trela, Tadeusz Huk, Andrzej Grabowski, Jerzy Bińczyc­ki dają popisy aktorstwa najwyż­szej próby. Śmiech na widowni nie milknie.

Tyle adoracji, teraz - bluźnierstwo. A jednak czas działa na nie­korzyść tego spektaklu. 4,5 godziny najlepszej nawet zabawy i w naj­lepszym wykonaniu wywołuje uczucie znużenia i przesytu. Tym bardziej że przecież intryga nie wciąga, a bawimy się głównie wi­dząc, jak dobrze nas bawią, bijąc brawo za klasę, za formę, za nie­zwykłość i bezkonkurencyjność. Bawilibyśmy się jeszcze lepiej przedstawieniem podzielonym na dwa wieczory.