Dzika trywialność
Scenariusz Oskarasa Koršunovasa opiera się na sztuce Daniłła Charmsa "Elżbieta Bam", w której reżyser poczynił tylko minimalne skróty, a uzupełnił o drobne teksty prozą tego autora. Mogę się przyznać tylko do jednego pomysłu: Żebrak mówi nie tylko kwestiami z "Elżbiety Bam", ale także urywkami "Dziennika" Charmsa, staje się antagonistą, typem rezonera. Moja rola polegała raczej na zmienianiu scenariusza tam, gdzie aktorom źle się mówiło kwestie.
Twórczość oberiutów rozpinała się od manifestów serio, przez żart, po mistykę. Koršunovas używa przede wszystkim kpiny, ale jest to dowcip dość wstrząsający, wręcz szokujący. Nie poetyzuje, odrywa tekst i działania od nagiego konkretu i dziko trywializuje. Operuje językiem niepoprawnym, językiem ulicy, jakby się spieszył, ale jednocześnie widzi w Charmsie filozofa egzystencji, mistyka, eschatologa.
Na próbach panują prawa zespołu. Oskaras siedzi z miną Buddy (jest niesłychanie spokojny i jednocześnie pewny siebie), obserwuje, jak aktorzy rozwijają etiudy i albo pomaga im (zawsze genialnie), albo nie, akceptując tym samym ich propozycje. Jest nadzorcą spektaklu, który robi się sam, eliminatorem, który nadaje kierunek przedstawieniu. Interesuje go, co inni mają do powiedzenia i co proponują, potrafi odstąpić od swej interpretacji i pomysłów. Z dwóch kwestii potrafi zbudować cztery minuty akcji. Sytuacje rzeźbi, sceny pęcznieją od pomysłów. Można powiedzieć, że co trzy minuty zmienia się tonacja przedstawienia, tyle tu zabaw konwencjami, ogrywania stereotypów, jest: Czechow, niema burleska, melodramat, rosyjski romans, operetka z początku wieku. Emploi postaci jest płynne. Postać Elżbiety została przez reżysera zdwojona, ma swoje odbicie w starszym swym wcieleniu, które jest rodzajem losu, przeznaczenia, fatum.
Notował: MAZ [Maryla Zielińska]
