Zostałam do końca
"Calligraphy" Nai-Ni Chen Dance Company (Chiny/USA) na XV MFT Malta w Poznaniu. Pisze Marta Kaźmierska w Gazecie Wyborczej - Poznań.
Znajomi wyszli ze spektaklu "Calligraphy" w połowie. - To zbyt śliczne - tłumaczyli później, ironicznie. Ja zostałam do końca.
I nie żałuję. Mnie się podobało. Układ taneczny "Calligraphy" chińsko-amerykańskiego zespołu Nai-Ni Chen Dance został naszkicowany staranną, drobiazgową kreską. Poszczególne etiudy, z których składa się to niemal dwugodzinne widowisko, są jak czysto i perfekcyjnie wyrysowane litery chińskiego alfabetu. W efekcie spektakl jednym może się wydawać przesłodzony i wtórny, innym - kojący skołatane nerwy po męczącym maltańskim maratonie, chwilami pełen ulotnego wdzięku.
Ja zaliczam się do tej drugiej grupy. Linczowana przez redakcyjne i pozaredakcyjne autorytety, tłumaczące mi, że to kiepski choreograficznie i technicznie spektakl, upieram się przy swoim. Jako była gimnastyczka artystyczna. Jako baba, która lubi sobie od czasu do czasu obejrzeć klasyczny balecik, taki z łabędziem, a na deser jazdę figurową na łyżwach. Kropka.
Co w "Calligraphy" podoba mi się najbardziej, to wrażenie zderzenia różnych kultur, a w efekcie także stylów tańca, które mieszają się na scenie niczym w tyglu. Widzimy drobiące chińskie tancerki z parasolkami, jak żywcem wyjęte z rysunków na porcelanie, czarnoskórych i bladolicych tancerzy, wnoszących do spektaklu a to nutkę etniczną, a to elementy europejskiego tańca, głównie współczesnego. Nie śledzimy żadnej skomplikowanej fabuły - bo jej tu nie ma. Delektujemy się (lub nie) samym ruchem, wystudiowanym do ostatniego napiętego mięśnia.
Przy "Calligraphy" nie przeżywa się katharsis, ale chyba nie zawsze po to przychodzi się do teatru. Czasami chciałoby się zobaczyć po prostu coś egzotycznego. I chińsko-amerykański spektakl ten głód zaspokaja.
