Artykuły

W czwartek aktorzy Teatru Polskiego zagrali "Przypadek Klary" Dei Loher w reżyserii Pawia Miśkiewicza po raz 115. A dziś grają po raz ostatni. Piszę uroczyście, bo to trochę przypomina mi pogrzeb. Zosta­ną tylko plakaty, programy, zdjęcia i recenzje. Nie to, co kiedyś - pożegna­nie z tytułem miało charakter trochę żartobliwy. Aktorzy zapraszali swoich znajomych i przyjaciół, a na scenie działy się dziwne rzeczy. Choć aktorzy robili sobie różne kawały, to jednak nie wypaczali treści i idei całego przedsię­wzięcia. Dzisiejsze pożegnania tytu­łów przypominają raczej rozstanie z życiem. W końcu spektakl umiera.

Dla porządku przypomnijmy, że premiera tego przedstawienia w obecności autorki odbyła się 30 listopa­da 2001 roku. Statystycznie w ciągu roku był on grany szesnaście razy. Eu­femistycznie napiszmy, że frekwencją cieszył się średnią, ale zebrał głównie dobre i bardzo dobre recenzje. Na naj­bardziej prestiżowym festiwalu sztu­ki aktorskiej, 42. Kaliskich Spotka­niach Teatralnych, Kinga Preis za rolę tytułową dostała nagrodę główną, a Ewa Skibińska za rolę Ewy jedną z nagród o szczebel niższej rangi. Choć aktorki otrzymały je od jury zdomino­wanego przez wrocławian (Halina Skoczyńska, Krzysztof Mieszkowski i Igor Przegrodzki), to jednak absolut­nie im się te nagrody należały, co po­twierdziłby pewnie każdy inny sę­dziowski skład.

Dla wielu, zwłaszcza młodych, wi­dzów dużą atrakcją jest śpiewający na żywo hiphopowy duet Eldoki i Jotuze, czyli Grammatik, który rozpadł się w maju tego roku.

Fabuła tej niemieckiej sztuki nie jest specjalnie skomplikowana. Tytułowa bohaterka powoli zaczyna się oriento­wać, że kompletnie nie jest przystoso­wana do świata. Nie umie udawać, kła­mać, nie rozumie międzyludzkich gier. Nie sprawdza się też w pracy, któ­ra polega na pisaniu instrukcji obsłu­gi sprzętu gospodarstwa domowego. To portret pokolenia trzydziestolat­ków i jeden ze spektakli, którzy otwo­rzył lawinę przedstawień wykorzystu­jących projekcje i różne multimedial­ne zdobycze.