Tak, są najlepsi!
"W imię Jakuba S." w reż. Moniki Strzępki w Teatrze Dramatycznym w Warszawie. Pisze Wiesław Kowalski w serwisie Teatr dla Was.
Pojawienie się na spektaklu "W imię Jakuba S." po ogłoszeniu nominacji "Najlepszy, najlepsza, najlepsi w sezonie 2011/12" w miesięczniku TEATR, niosło zagrożenie ciągłego konfrontowania wielości nominacji, z tym, co Demirski i Strzępka - jak zwykle prowokacyjnie w stawianiu społecznych diagnoz - postanowili wyartykułować i wykrzyczeć na scenie Teatru Dramatycznego w Warszawie. Tymczasem okazało się, że dużo silniejszym wrażeniem był dla mnie fakt jak ogromną ewolucję przeszła reżyserka "Tęczowej trybuny" od swoich pierwszych kameralnych spektakli przygotowywanych na deskach Teatru Wybrzeże ("Spowiedź błazna" z Krzysztofem Gordonem) i Teatru Polskiego w Bydgoszczy ("Z twarzą przy ścianie"). Nie będę ukrywał, że w moim mniemaniu w "W imię Jakuba S." to najdojrzalszy literacko i najczystszy formalnie spektakl słynnego duetu. To, co do tej pory mogło niekiedy drażnić w robocie reżyserskiej Strzępki, a mianowicie wielość zakończeń i nie znajdujących uzasadnienia inscenizacyjnych pomysłów, zostało uporządkowane, zdyscyplinowane, poddane rygorom czystej i klarownej formy, zamknięte w kompozycji zwartej, czytelnej i od początku do końca konsekwentnej. Spektakl ma też ogromną siłę rażenia dzięki fenomenalnie grającym aktorom. Ich oddanie, poświęcenie, wewnętrzna siła i głębokie zakorzenienie w silnych, wyrazistych emocjach widać zarówno w doskonale zrytmizowanych dialogach, jak i w nasączonych egzystencjalną rozpaczą czy buntem monologach (znakomici Krzysztof Dracz i Klara Bielawka). Wrześniowy spektakl potwierdził też talent młodego Pawła Tomaszewskiego; jego aktorski temperament znakomicie wpisywał się w nie pozbawioną katastroficznych wizji historię o bankowym kredytowaniu jako odmianie dzisiejszej pańszczyzny.
